dostoyevski suç ve ceza

Bölüm 6

VII

Kapı, tıpkı Çnceki gelişinde olduğu gibi, incecik bir Öizgi gibi aralandı ve yine iki keskin ve

kuşkulu gÇz karanlığın iÖinden ona dikildi. Raskolnikov birden şaşırdı, ve Çnemli bir yanlış

yaptı. Hem kocakarının kendisiyle yalnız kalmaktan korkabileceğini, hem de kendisinin dış

gÇrÅnÅşÅnÅn kadına gÅven vermeyeceğini dÅşÅnerek kapıyı tuttu ve kadın huylanır da

kapatıverir diye kendine doğru Öekti. Kadın bunun Åzerine korkuya kapılıp kapıyı gerisin geri

kendine doğru Öekmedi, ama sÅrgÅnÅn kolunu da tutmaya devam etti. BÇylece, delikanlı

kapıyı kendine doğru Öekmesiyle, kadını az kalsın merdivene sÅrÅkleyecekti. Kadının kapının

ağzına dikilip girmesine engel olduğunu gÇrÅnce, delikanlı doğruca, kadının Åzerine yÅrÅdÅ.

Kadın korkuyla sıÖradı, bir şeyler sÇylemek istedi sanki, ama hiÖbir şey sÇyleyemedi ve faltası

gibi aÖılmış gÇzlerle delikanlıya bakmaya başladı.

"Merhaba Alyona İvanovna!" diye başladı delikanlı, olabildiğince senli benli gÇrÅnmeye

Öalışarak, ama sesi kendisine boyun eğmemişti, titreyerek sÅrdÅrdÅ: "Şey... size... şey

getirmiştim.. Ama şuraya, ışığa doğru gidelim hele..." Ve kadını hafifÖe iterek Öağrılmadan

iÖeri girdi. Kocakarı arkasından koştu, dili ÖÇzÅlmÅştÅ.

"Tanrım! Ne istiyorsunuz benden? Kimsiniz siz?.." 100

"İnsaf, Alyona İvanovna... Nasıl tanımazsınız beni? Raskol-nikov'um ben... Size bir rehin

getirdim, hani geÖenlerde sÇzÅnÅ etmiştim..." Ve kadına rehini uzattı.

Kocakarı rehine bakacak gibi oldu, ama hemen cayıp gÇzlerini Öağrılmadan iÖeri dalan

konuğun Åzerine dikti. Bakışları dikkatli, kuşkulu ve Çfkeliydi. Aradan bir dakika geÖti;

delikanlıya kadın her şeyi biliyormuş ve kendisiyle alay ediyormuş gibi geldi. Bir an kendini

kaybetmekte olduğunu duydu, dehşet iÖindeydi, dehşeti Çylesine bÅyÅktÅ ki, kadın Çylece,

hiÖbir şey sÇylemeden kendisine yarım dakika daha bakacak olsa, kaÖıp gidecek gibiydi.

"Tanımamış gibi ne bakıyorsunuz Çyle!" dedi; kendisi de Çfkelenmişti. "İşinize gelirse

alırsınız, almazsanız ben de gÇtÅrÅr bir başkasına veririm."

SÇylemeyi hiÖ dÅşÅnmediği sÇzlerdi bunlar, kendi de anlamamıştı nasıl olup da sÇylediğim.

Kocakarı ayılır gibi oldu, delikanlının kararlı sÇzleri kadını yÅreklendirmişti. Rehine bakarak

sordu:

"Birdenbire... Çyle şaşırttınız ki beni... nedir bu?" .

"GÅmÅş tabaka. GeÖen gelişimde sÇylemiştim ya..."

Kadın tabakayı almak iÖin elini uzattı:

"Ne kadar da sararmışsınız? Elleriniz de titriyor! Hasta mısınız yoksa?"

"Sıtma!" dedi delikanlı kesik kesik. "Yiyecek birşeyi olmazsa insan bÇyle sararır işte!." Bu

son sÇzleri gÅÖlÅkle sÇylemiş, yeniden eli ayağı Öekilir gibi olmuştu. Ama verdiği cevabı