The same mistake❌

Η πλοκή του ονείρου

Πλησιάζω ολο και πιο κοντά του σχεδόν τον εφτασα, ξεκινώ να τρέχω προς αυτόν. Ξεκίνησε να τρέχει και αυτός, προς την αντίθετη κατεύθηνση. Μα τι έγινε; Εκανα κάτι και τον τρόμαξα. Ξαφνικά σταματάει. Βλέπω κάποιον άλλον εκεί μπροστά, έναν άντρα. Θα πλησιάσω χωρίς να με δουν, θα κρυφτώ πίσω από τα δέντρα..

Μισό λεπτό, αυτός είναι ο μπαμπάς..; Και μιλάνε; Που τον ξέρει; Τι να λένε; Ωω μα τι λέω, ένα όνειρο είναι. Και μόλις πλησιάζει τρέχοντας μια γυναίκα. Φτάνει κοντά τους και πηδά στην αγγαλιά αυτού του λευκοντυμένου. Δύο λεπτά.. Αντικρίζω το πρόσωπο αυτής της γυναικας.. Ειναι η μαμά; Μα γιατί να είναι τόσο παράξενο το όνειρο; Μήπως να πλησιάσω σε αυτούς; Ετσι κιαλλιώς όνειρο είναι, δεν έχω να χάσω κάτι. Πλησιάζω, μα χωρίς να το περιμένω, αρχίζουν να τρέχουν και οι τρεις. Αλλά όχι προς αντίθετη κατεύθυνση, διαγώνια. Ο κήπος είναι απέραντος. Φαίνεται λες και κάνουν αγώνες δρόμου. Τι συμβαίνει..;

Αποφασίζω να τους ακολουθήσω και τους προφταίνω. Αυτοί σταματάνε απότομα, και εγώ νιώθοντας μία περιέργεια μέσα μου, δεν πήγα σε αυτούς, κρύφτηκα πίσω απο έναν θάμνο.. Τους κρυφάκουγα.. Ακουγα την λένε.. Ενα κομμάτι του διαλόγου τους που με συνάρπασε θα έλεγα ήταν το εξής:

(Εδώ να αναφέρω πως τα ονόματα των γονιών μου ήταν Ελευθερία και Κώστας, όσο για τον άγνωστο, δεν γνωρίζω..)

Α- Η Περσεφόνη μεγάλωσε; Πώς είναι;
Ε- Είναι πολύ καλά Βαγγέλη μου, και ναι μεγάλωσε πολύ.
Α- Χαίρομαι για αυτό, πόσο χρονών είναι τώρα;
Κ- Είναι 16 χρονών τώρα.
Α- Πλάκα κάνεις;
Κ- Καμία πλάκα, έλειπες πολύ καιρό αγόρι μου..
Α- Το ξέρω πατέρα, το έκανα για να σας προστατεψω.. Θα επανορθώσω ομως.
Ε- Μην ανησυχεις Βαγγέλη μου, σε περιμένουμε στο σπίτι.
Α- Εντάξει μητέρα

Ωπα, τι έγινε τώρα; Καταρχάς να υποθέσω πως τον λένε Βαγγέλη.. Μετά δεν καταλαβαίνω.. Μητέρα; Πατέρα; Τι είδους αστείο είναι αυτό;
Αλλά ο διάλογος δεν τελείωσε εδώ.

Β- Εχω να σας πω κάτι, έχω έρθει σε εσάς από το όνειρο της Περσεφόνης, γιατί ήθελα να την δω και αυτή.. Πολύ πιθανό να είναι κάπου κοντά..
Ε- Εντάξει, εμείς θα φύγουμε και εσύ πήγαινε να την βρεις..
Κ- Αντίο γιε μου, σε περιμένουμε σύντομα.
Β- Ναι πατέρα, αντίο.

Εκεί χωρίστηκαν. Ο Βαγγέλης (λογικά) προχωρούσε αντίθετα, ενω οι γονείς μου προχώρησαν διαγώνια ξανά.. Τους ακολουθησα. Προχωρήσαμε περίπου μισό χιλιόμετρο, και πιο κάτω υπήρχε ένα κρεβάτι, διπλό, βασικά αυτό είναι το κρεβάτι των γονιών μου. Τους παρατηρώ να ξαπλώνουν, να πιάνουν την κουβέρτα και να σκεπάζονται ολόκληροι, μέχρι και το κεφάλι, και ξαφνικά ο όγκος χάθηκε. Τρέχω ανήσυχη προς το κρεβάτι σηκώνω τα παπλώματα και δεν ήταν κανείς. Παράξενο. Είχα τρομάξει κάπως και έφυφα τρέχοντας απο εκεί.

Καθώς έτρεχα έπεσα πάνω σε κάποιον, σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω αυτόν. Του λέω "γεια σου". Δεν απαντάει, με κοίταγε επίμονα χωρίς να βγάζει λέξη. Σπάω τον πάγο λέγοντας "Τι έγινε; Γιατί με κοιτάς έτσι; Εξωγήινο είδες;" Και εκεί ξεκίνησε ο διάλογος..

Β- Περσεφόνη..
Π- Πως με ξέρεις;
Β- Είσαι πανέμορφη. Δεν περίμενα πως θα μιλούσαμε ποτέ. Θέλω να πω σε παρακολουθούσα όλα τα χρόνια, πως μεγάλωνες, αλλα ποτέ δεν το είχα φανταστει αυτό..
Π- Για πιο πράγμα μιλάς; Με παρακολουθούσες; Είναι η πρώτη φορά που σε βλέπω στην ζωή μου! Μάλλον η δεύτερη αλλά εντάξει..
Β- Τι εννοείς η δεύτερη;
Π- Σε είδα χθες καθώς επέστρεφα στο σπίτι.. Και τώρα, καλά αυτό είναι απλά ένα όνειρο και δεν σε βλέπω όντως αλλά υγεία..
Β- Με είδες εχθές; Δεν έπρεπε να γυρίσω να σε κοιτάξω, έπρεπε να αντισταθώ..
Π- Οντως τώρα; Που το ξέρεις; Αφού είσαι στο όνειρο μου, δεν έπρεπε να το ξέρεις!
Β- Εχεις πολλά να μάθεις..
Π- Εχω πολλές ερωτήσεις.. Καταρχάς που ήξερες τους γονείς μου!
Β- Μας παρακολουθούσες;
Π- Φυσικαα; Και γιατί τους φώναζες μητέρα και πατέρα;
Β- Περσεφόνη μου χάρηκα πολύ που τα είπαμε.. Μακάρι να μιλούσαμε παραπάνω.. Αλλά ξημερώνει..
Π- Στάσου! Και χθες γιατί ήταν κόκκινα τα ματια σου; Εκλαιγες;
Β- Θα σου εξηγήσω κάποια άλλη στιγμή.. Αλλα έμαθες πολλά σήμερα..

Με κοιτάει στα μάτια και φάνηκε σαν να γουρλώνει τα δικά του

Β- Γιαυτό και θα ξυπνήσεις, και δεν θα θυμάσαι τίποτα. Θα θυμάσαι ότι δεν είδες κανένα όνειρο σήμερα, και όσο για την εκδρομή που σε πιέζουν τα αγόρια και η Στέλλα, δεν θα πας, θα είσαι τελείως αρνητική προς αυτή..
Π- Στάσου περίμενε!

Ξαφνικά όλα έγιναν άσπρα. Πάει ο απέραντος κήπος, πάει και ο Βαγγέλης, κρίμα, πλάκα είχε το όνειρο και ήταν και τόσο όμορφος!