gedichten

spiegelbeed in het meer

Het is zomer, de zon die schijnt. Ik zit op een bankje en kijk om me heen. Alles is zo vrolijk. De bloemen in het park, zelfs het gras is helder groen. De vogels die fluiten vrolijk. En de kinderen spelen bij de fontein. Ik denk aan mijn kindertijd, de tijd dat ik ook zo speelde, dat ik niet na dacht over mijn toekomst. Dat ik me richte op het nu. Ik kijk opnieuw om me heen. Ik zie niet de zelfde dingen. Ik zie een moeder die zich zorgen maakt om haar kind. Een meisje dat is gevallen. Een jongen die in zijn schoolboek leest. En een meisje dat alleen zit. Ik loop er heen en ga tegenover haar zitten. Ze begint te vertellen. Ik luister. En herken mezelf. Ze verteld: 'Ik voel me vaak alleen, durf niet bij anderen aan te sluiten. Ik ben anders, denk meer aan mijn toekomst. En de mensen vinden het raar als je anders bent' een traan rolt over mijn wang. En ik kijk haar aan. Die blik die ken ik. Dan besef ik dat ik in mijn eigen spiegelbeeld kijk. Mijn spiegelbeeld in een groot meer. Ik sta op en kijk om me heen. Ik zie het totaal plaatje. De mooie dingen en de bezorgdheid. Ik sta op en draai me om. Ik laat het verleden achter me. Ik loop langs het water. En zie dat mijn spiegelbeeld niet mee beweegt, hij blijft achter. En de nieuwe ik loopt verder