7 Days With You

Day Seven.

[NEXT IS THE EPILOGUE! WIEEEEE]

John Vincent's Point of View

When i woke up biglang sumakit ang ulo ko. Pinukpok ko itong ng ilang beses gamit ang kamay ko hoping the pain ends, Pagkauwi ko kase dito sa apartment ay dumaan muna ako sa 7-Eleven at bumili ako ng beer at mga junk foods. Nilunod ko ang sarili ko kagabi kaya ito ang naging resulta nagkaroon ako ng hang-over. Minor pa nga ako 'e. I am just 16 turning 17 next month. Not the legal age for drinking and smoking, right? Pero wala naman akong magagawa i want to forget that my beloved girl's dad was the one who killed my parents. Hindi nga siya mismo ang pumatay siya lang ang nag-utos. How pathetic and heartless.

"Para lang sa kompanya, kaya niyang pumatay?" I asked myself in disbelief. I am referring to Mr. Marvin Valdez he used his power to eliminate my parents. Ang mga magulang ko na walang ibang hinangad kundi mapabuti ang buhay ko.

"Maybe, he was laughing his ass off when he saw me crying and begging to bring back my parent's life. How stupid I am to think that they will suddenly stand up and shrugged all of the bullets they received from the killers." Bulong ko sa aking sarili narinig ko ang pagtunog ng cellphone ko kaya't kinuha ko ito at tinignan ang caller's i.d

Investigator Colicarpio is calling..

I groaned silently. Bago ko pindutin ang accept button. Tinapat ko ang cellphone ko sa aking kanang tenga. Narinig ko ang modernong musika at ang kaluskos sa kabilang linya.

"What do you need from me, Investigator?" I sound like a reckless guy. "Are you drunk? By the way, you called me yesterday there is some people who knows what exactly happened to your parents in this past few years they hid because of fear. But now you know who is the true culprit he told me the features of the killers." I yawned habang pinapakinggan ko ang pagpapaliwanag niya.

"I want to file a murder case against them including the killers and Mr. Mar--" Napahinto ako nang biglang sumulpot ang mukha ni Harrieth sa utak ko. She's smiling and at the same time crying. "Hello, Mr. John Vincent are you still there?"

Parang tren na dumaan ang mga masasayang ala-ala na kasama ko siya. Kinuyom ko ang kamao ko. Bakit kase ikaw pa ang anak niya Harrieth? Sa tuwing nakikita ko ang pagmumukha ng ama mo bumabalik sa akin ang karumal-dumal na ala-ala na sinapit ng mga magulang ko. Pinatay ko ang tawag at pinindot ko ang silent mode. Kailangan ko munang huminga hindi ko matanggap ang mga nalaman ko.

"I am very sorry." You don't need to say sorry, Harrieth. I love you i just need time para maintindihan ang lahat ng mga 'to.

"I will gladly accept your offer" Her smile and laugh wala akong ibang hinangad kung hindi 'yon lang. Sapat na sa akin pag nakikita ko siyang masaya.

"I am very sorry.." Kapag nakikita ko siyang umiiyak parang tinutusok ng paulit-ulit ang puso ko. Pero ayaw kong mabaliwala yung paghihirap ko gusto kong magbigay ng hustisya sa pagkamatay ng mga magulang ko sana maintindihan niya ang hiling ko.

Biglang may isang malakas na hangin ang dumaan kaya bumukas ang bintana.

"JV.. Anak" Napatingin ako sa harap ng pintuan, nakita ko si Mama at Papa na nakangiti sa akin. "Maging maligaya ka." Tugon nila. Bago sila maglaho sa paningin ko hindi ko alam kung guni-guni ko lang 'yon o totoong nagpakita sila sa akin pero hindi naman ako naniniwala sa mga ganoong bagay yung mga multo.

"Magiging maligaya ako kung makukulong yung pumatay sa inyo." Sambit ko. Humiga ako ulit at pinilit ang sarili kong matulog.

*knock-knock*