BAHAR YAĞMURLARI

Adsız Bölüm 3

Öğleden sonra , gözlerimin tonlarında açık mavi bikinimi giydim. Deniz kenarına gitmek için hazırlanmaya başladım. Beyaz plaj elbisem , beyaz parmaklı terliklerim ve beyaz şapkam ile neredeyse iki dakikada hazırdım. Gerekli malzemelerimin içinde olduğu plaj çantamı alarak uçsuz bucaksız Ege'nin soğuk sularına kendimi bırakmak üzere evimden çıktım.

Ahmet Amca'nın bakkalı plaja yürüdüğüm mesafenin tam tersi istikametindeydi. Yine de başımı çevirip baktım. Görünürde yoktu. Muhtemelen içeride müşteri ile ilgileniyordur diye düşünerek yola devam ettim. Begonvillerin kapladığı yüksek bahçe duvarlı evin köşesinden döndüm

"Hayır ya olamaz. Yine mi sen?" Vücudumda isyan bayrakları çekilmişçesine tüm bıkkınlığım ile oldukça yüksek ses tonumla söyledim.

Gerçekten bu iş çığırından çıkmaya başlamıştı. Bir haftadır görünmüyordu. Tam benden vazgeçtiğini düşünmeye başlamıştım ki AQUA Resort'un sahibi Cüneyt Aksel , tam karşımdaydı. Her zamanki siyah lüks arabası GMC Savana ve arabanın yolcu kapısının yanında böbürlenir gibi hazır ol duruşunda bekleyen şoförü tam arkasındaydı.

"Merhaba, prensesim. Evet yine ben. Birkaç gün ortalıkta yoktum. Umarım kendimi çok özletmişimdir."

"Sen ne saçmalıyorsun? Ne özlemesi? Bıktım senden!" sesim haykırırcasına çıkmış olsa da o hiç üstüne alınmıyormuş gibiydi. Birkaç adım atarak yanım ulaştı. Onun yüzüne odaklandığım için bana doğru uzatılan ellerini ta ki teni tenime değene kadar fark etmedim. Alevler arasında kalmış ve yanmışçasına bir hızla geri çektim ellerimi.

Onun gibi yakışıklı bir adam neden kendini istemeyen bir kız için zaman harcıyordu hala anlamış değilim. Kemer'de de aynı isimde tatil köyü olan adam, okul adına yaptığımız hayır gecesinden bu yana peşimde ve artık bu takipleri rahatsızlık vermeye başladı.

Hayır gecesinin asıl amacı maddi durumu iyi olmayan öğrencilerin öğrenim masraflarına katkıda bulunmaktı. Bu proje hayırseverlerin katılımı ile oldukça büyük bir organizasyona dönüştü. Sonuç itibariyle hedeflediğimizden çok daha fazla öğrenciye burs sağlayabildik. O gece tanıştığım ve gece boyunca yanımdan ayrılmayan Cüneyt Aksel'de bana o geceden kalan kara gölge gibi.

"Tabi ki çocuklar önemli ama sizin kadar güzel ve iyi yürekli bir öğretmen olmasaydı on öğrencinin bursunu üstlenmezdim" diye fısıldamıştı yemek yerken kulağıma. Boğazıma yumruk gibi oturan salatamın tadı hala damağımda. Hayır işleri çıkarlar doğrultusunda olmamalıydı. Benim ile flört edebilmek adına hiç olmamalıydı.

"Bu konunun benimle bir ilgisi olamaz. Sizin yardımsever olmanız bence ön plana geçti. Şimdi müsaadenizle öğretmen arkadaşım Esila'nın yanına gitmeliyim " diyerek bahane üretip yanından ayrılmıştım. Ancak o benim peşimden ayrılmamıştı. Bunu ya ben anlatamıyordum ya da kimse anlamak istemiyordu. Hayatımda aşka yer yoktu.

Aşk gerçekten var mıydı onu da bilmiyordum. Her ne kadar sırlarımı bilen, hayata karşı birbirimizin ellerini tutarak savaştığım, korktuğumuz geceler yalnızca birbirimize sarılarak uyuduğum dostum, kardeşim Nil aşkı bulmuş olsa da ben inanmıyordum. Onunla olan bağımı da yavaş yavaş kopardığıma çok pişmanım. O ilk gece bilmediğim bir şehirde sokak ortasında bir başıma kalmışım gibi hissediyordum. Tedirginlik, telaş, korku, endişe tüm duyguları barındırıyordum o minicik yüreğimde ve bedenimde. O gece yanımda uyumuştu ve diğer gecelerde. 'Ben varım korkma artık' demişti. Korkmuştum, hem de çok. Ama 'korkmuyorum' demiştim. Ancak bağlılık bana göre değildi. Geride , dönüp bırakacağım kimse olmamalıydı.