6 years of distruction

hoofdstuk 6: ze is weg.

lief dagboek,

ik kom net weer van mama ria en jeroen. ze is overleden... en ik heb alles gezien. maar het bijzonderste was het afscheid. alsof ze wist dat het het laatste was wat ze ooit zou zeggen. ze zei dat ze van ons hield en dat we op het goede pad moesten blijven. ik moest doen wat goed was en dat is mijn missie voor het leven.

dag lief dagboek.

ik kan het nog steeds niet geloven. ben ik haar dan echt kwijt? het dringt niet tot me door. ik had verwacht dat ik gelijk ik huilen uit zou barsten en dat ik niet zou kunnen stoppen... maar dat gebeurde niet, gek eigenlijk. ik berg mijn dagboek op en loop naar beneden.

mijn moeder was huilend aan de telefoon. "wat is er gebeurd?" dacht ik. "Ohjaa tuurlijk, mama wist nog niet dat mama ria overleden was." ze wou terugrennen naar haar kamer en voorkomen dat haar moeder het haar zou vertellen, want ze wist niet hoe ze zou moeten reageren... maar haar voeten waren net betonnen blokken, ze kon nergens heen.

toen haar moeder de telefoon uitdrukte en opstond zag ze eva pas staan. met tranen in haar ogen zei ze: " eva, ik kan je vertellen waarom je naar de buren moest... tante ria was ziek en is overleden." "oh..." was het enige wat ik kon uitbrengen. en toen kwamen de tranen. nu realiseerde ik het me pas. ik was haar kwijt, niet voor even, maar voor altijd. ze is weg...