6 years of distruction

hoofdstuk 10: mijn verjaardag

om 8 uur werd ik wakker gemaakt. mijn ouders stonden naast mijn bed met cadeautjes. "ohja mijn verjaardag..." dacht ik. eigenlijk keek niemand heel blij. mijn oudera probeerden vrolijk te doen, maar ze wisten dat het geen nut had. sinds de begravenis was ik een hoop ellende. ik kreeg cadeautjes en maakte ze open. het was alles wat ik zo graag wou, maar het enige wat ik zei was: "dankje." het werd stil. heel stil. mijn ouders schuivelden de kamer uit. en daar zat ik dan. ik besloot mijn dagboek te pakken:

lief dagboek,

wat komt er van mij terrecht?! ik zeg niks meer en ik wil niks liever dan huilen en in mijn bed liggen. zo kan het toch niet eeuwif doorgaan?! wat moet ik doen?! niemand heeft wat aan mij als ik zo doe... ik kan betrr van de wereld verdwijnen... ach.. ik moet ook niet zo raar denken. er zijn vast wel mensen die van mij houden, toch? nouja... ik zie wel.

dag lief dagboek

"het komt wel goed" zei ik tegen mezelf. meer als bemoediging dan dat ik er echt in geloofde dat het goed zou komen. mijn ouders hadden vandaag vrijgenomen, maar eigenlijk hadden ze dat niet hoeven doen. ik keek niet eens naar ze en ze deden nog wel zo hun best. wat was ik toch een vreselijk kind...