*hier begint het verhaal van Yousef's ouders tweeëndertig jaar geleden*
Rachid is met zijn ouders in Marokko voor de zomervakantie. Hij heeft vrij genomen van zijn werk als magazijnier en is al twee jaar op zoek naar een echtgenote. De meisjes in België bevallen hem niet echt sinds ze allemaal op hun eigen benen staan. Mannen van de oude stempel zoals hij zelf, kunnen daar niet mee omgaan, ze zouden zich nooit man genoeg met een vrouw die heeft gestudeerd en werkt. Hij heeft twee volle maanden vrij genomen om de zoektocht naar een bent an nas (goed meisje akomstig van een goede familie) te beginnen. Anderhalve maand gaat voorbij en Rachid begint stilaan de hoop op te geven en besluit om de komende dagen door te brengen bij zijn grootmoeder, die net buiten Tetouan woont. Ze heeft daar hectaren van gronden die haar man haar heeft nagelaten en geen enkele vreemde komt daar ooit, hij heeft even een ontsnapping nodig aan de realiteit dus is dit de ideale plek. Wanneer hij er aan komt ziet hij dat zijn grootmoeder er niet zo goed aan toe is en waarschijnlijk niet meer zo lang zal leven. Hij besluit om haar zijde niet meer te verlaten tot hij terug naar België moet. Na enkele dagen moet Rachid wat boodschappen gaan doen, wanneer hij terug komt van de souk merkt hij dat er iets niet klopt. Toen hij het huis verliet was het er nogal rommelig en hij ruikt de geur van vers gebakken brood en vistajine. Zou er misschien een tante op bezoek zijn? Hij wandelt het huis in en gaat naar de keuken waar hij zijn oma op een zeteltje ziet rusten, ze ziet er erg proper en netjes uit. Dan loopt hij de keuken binnen en ziet hij de meest prachtige, glanzende, donkere haren die hij ooit heeft gezien. Wanneer het gestalte zich omdraait begeeft zijn hart het bijna. Hij verdrinkt in een paar grijze ogen, een echte berberse schoonheid die hij voor zich ziet staan. Plots voelt hij een harde stoot tegen zijn been. Het is de stok van zijn oma, die hen kwaad aankijkt. In het Arabisch mompelt ze "schaam jij je niet ofzo?". Het meisje neemt snel een sjaal en gooit hem over haar hoofd en schouders ze groet hem met as Salaam wa aleikom, waarop hij met hetzelfde antwoord. Hij legt de boodschappen op een keukentafel en gaat dat naar de kamer waar hij momenteel slaapt. Wanneer hij op zijn bed ligt kan hij aan niets anders denken dan de schoonheid die zijn ogen net getroffen hebben. Iets later hoort hij zijn oma roepen dat hij moet komen eten, ze roept hem niet bij zijn naam maar noemt hem de onbeschaamde ezel die niet die haar zoon en schoondochter werd opgevoed maar door de wilde everzwijnen van Europa. Hij moet erom lachen maar laat dat niet merken. Beneden aangekomen ziet hij de schoonheid niet meer.
R: oma waar is dat meisje?
O: meisje? Jij durft nog te vragen waar ze is, ya allah wat heb ik gedaan om zo'n onbeschofte kleinzoon te verdienen.
R: oma ik wil gewoon weten wie ze is en waarom ze hier was.
O: ze is de dochter van haj Hammoe, je opa allah y rahmoe zijn beste vriend. Toen je opa overleed werd ik erg ziek en kon niemand voor me zorgen sinds mijn enige zoon in het buitenland woont, jou vader dus. Haj Hammoe en zijn vrouw vonden het zeer erg om me zo te zien dus besloten ze om hun jongste dochter bij mij te laten wonen om voor me te zorgen. Toen ik hoorde dat jij naar me kwam zei ik tegen haar dat ze deze weken maar gewoon om de drie dagen moest komen. Zo kan ze haar ouders tenminste nog eens zien en even een pauze nemen van al haar harde werk.
R: wat een goed meisje.
O: dat is ze zeker.
R: en ze is nog niet getrouwd of verloofd?
O: neen, ze is zeer intelligent en weet dat de meeste mannen hier haar niet verdienen. Ze wacht nog tot god haar een man stuurt met een zacht hart die echt van haar zal houden en haar zal respecteren, niet enkel voor haar schoonheid maar voor haar persoonlijkheid en innerlijk.
R: oma ik wil met haar trouwen.
O: jij? Laat me niet lachen, ze is te goed voor jou.
Rachid kijkt zijn oma met grote ogen aan en barst uit in lachen.
R: oma je bent echt mijn favoriete persoon op aarde, maar dat meisje wordt mijn vrouw.
Ze eten de overheerlijke tajine die het meisje heeft gemaakt en spenderen de rest van hun dag in de tuinen van de grond. Een week vliegt voorbij en Rachid heeft enkele glimpsen kunnen opvangen van het meisje. Elke keer dat hij haar ziet word hij nog verliefder op haar. Op een bepaalde dag komt het meisje om 20 u omdat ze haar ouders moest helpen. Rachid's oma lag al te slapen dus begon het meisje gewoon het huis op te ruimen. Rachid was water gaan halen van een bron en wanneer hij terug was zag hij haar thee zetten. Hij liep de keuken in een kijkend naar de groep groete hij haar. Met een verlegen stemmetje groete ze hem terug en deed ze nerveus verder met thee zetten.
R: mag ik je iets vragen?
Het meisje keek hem verward aan en haalde haar schouders op.
R: wat is jou naam?
Khadija.
R: wat een mooie naam, hij past ook erg bij jou.
Khadija kleurde lichtjes rood en bod hem een tasje thee aan. Samen gingen ze op een terras zitten en begonnen te praten over vanalles. Toen het erg donker werd zei Khadija dat ze naar huis moest. Rachid bood aan om mee te wandelen en dat maakte haar erg blij, ze hield niet van het donker en al zeker niet in de verlaten dorpjes waar ze leefden. Na een halfuurtje kwamen ze aan bij het huis van haar ouders, Rachid wenste haar een goede nacht en zij bedankte hem. Voor hij wegging zei hij nog snel tegen haar:
R: Khadija,
K: ja?
R: ik kom morgen je hand vragen en ik hoop dat je mij als je echtgenoot aanvaardt.
Hierna liep hij snel weg voor ze iets kon zeggen. Voor Rachid hebben 14 mannen haar hand gevraagd en heeft ze telkens neen gezegd maar dit maal voelde ze iets anders.
Enkele dagen later zijn Rachid en Khadija onderweg naar België als echtgenoot en echtgenote. Ze zijn dol verliefd op elkaar en leiden een rustig leven. Enkele jaren later hebben ze een zoontje Yousef en twee dochtertjes Lamyae en Halima, Rachid heeft al zijn geld geïnvesteerd in een winkel die het vrij goed doet. Wanneer hun jongste vijf jaar is besluit Khadija die ondertussen Nederlands, Engels en Spaans heeft geleerd, dat ze wil werken. Rachid is er sterk tegen maar als hij merkt dat het haar ongelukkig maakt elke dag thuis te zitten geeft hij toe. Khadija besluit een eigen zaak te beginnen met het geld dat ze heeft geërfd van haar ouders en van Rachid's oma. Twee jaar later heeft ze tientallen winkel in België en Nederland. Rachid's zaken zijn ook succesvol maar niet zoals die van zijn vrouw, hij probeert het te onderdrukken maar de jaloezie begint over te nemen. Hij begint Khadija slecht te behandelen en niet veel later begint hij zijn agressie fysiek te uiten. Khadija begint erg ziek te worden door al wat haar overkomt en de stress waaronder zeer lijdt. Ze hebben hun kinderen nooit iets verteld en wanneer ze in de buurt waren deed Rachid alsof hij de beste echtgenoot en vader op aarde was.
De kinderen werden ouder en Khadija werd zieker, toen Yousef 16 werd kreeg ze een brief aan huis waarin stond dat ze gediagnosticeerd is met kanker. Haar wereld storte in en zonder haar weten vond Lamyae de brief terwijl ze op zoek was naar een van haar moeder's kettingen. Ze vertelde het aan Halima en Yousef en samen vroegen ze aan hun vader of het waar was. Toen Rachid de brief las kon hij zichzelf niet in bedwang houden. Nog nooit tevoren heeft hij gehuild maar op dit moment kon hij zijn tranen niet tegen houden. Hij liep naar Khadija toe die huilend in de tuin zat, hij kuste haar voeten en smeekte haar om hem te vergeven. Ze keek hem met een koude blik vol haat aan en zei "spijt komt altijd te laat". Ze werd depressief en hoeveel moeite Rachid ook deed, ze wilde niets meer met hem te maken hebben. Elke dag vulde hij haar kamer met rozen maar de hoeveelheid rozen konden de hoeveelheid blauwe plekken op haar lichaam niet overtreffen. Na twee jaar ziek zijn kon ze het niet meer aan om haar kinderen te zien lijden onder haar ziekte en sneed ze haar polsen open. Rachid kon haar net op tijd vinden om haar te redden, hij begon grijze haren te krijgen en zijn gezicht vulde zich met rimpels van de zorgen. Hij had ongelooflijk veel spijt van wat hij haar heeft aangedaan, de liefde van zijn leven en dat allemaal omdat ze een betere zakenvoerder is dan hij ooit zal zijn. Een week lang lag ze in het ziekenhuis met hem naast haar. Elke dag begon ze hem meer en meer te haten. Na 6 dagen zwijgen opende ze haar mond.
K: je wil dat ik je vergeef?
R: Khadija ik zou alles doen om jou vergiffenis te krijgen.
K: verkoop mijn zaken en geef me mijn geld, boek me een ticket naar Zuid Amerika en vergeet dat ik leef. Vanaf vandaag zijn wij niet meer dan zakenpartners. Ik wil een scheiding en ik wil jou gezicht nooit meer zien. Zeg tegen mijn kinderen dat ik overleden ben en dat ik abnormaal veel van hen hou.
R: Khadija wat zeg jij nu?!
K: ik haat u Rachid, ik wil je vergeten en nooit meer zien. Ik zou mijn kinderen mee nemen maar mijn dood zal gemakkelijker te verwerken zijn dan wat jij me hebt aangedaan. Op deze manier zullen ze geen van hun ouders haten.
R: Khadija ik hou van je en ik zal nooit gelukkig zijn zonder jou, alsjeblieft verlaat me niet.
K: denk jij nu echt dat je nog het recht hebt om iets van mij te vragen? Doe wat ik je heb gezegd, ik wil morgen weg zijn uit dit land dat me niets dan elende heeft gebracht.
R: maar ik...
K: HOU JE MOND! VERSTA JE PLOTS GEEN NEDERLANDS MEER? IK HAAT U GA WEG!!
Rachid verliet het ziekenhuis met tranen die uit zijn ogen stromen. Hij belde een personeelslid en zei hem om een ticket te boeken naar Zuid Amerika en om voor een huis te zorgen. Hij belde hun huispersoneel om Khadija's spullen te pakken en die naar haar nieuwe adres te sturen. Hij belde zijn advocaat om de scheiding in orde te brengen en ging dan naar huis om zijn kinderen het slechte nieuws te melden. Sinds die dag is niemand van hen ooit nog echt gelukkig geweest.
