Bir adam sevdim ben adıyla ayakta kaldım. Varlığı varsa tamamlandığımı hissettim, dünyanın geri kalanını hiçe sayayım istedim. Sadece bir gülüşüyle ayakta kalıp mutlu olmaya çalıştım. Sonra sevilmemenin ne demek olduğunu öğrendim, yaşadım. Ne varlığı kaldı ne de gülüşü. Sevgisizliğini bıraktı ardında. Giderken hiç düşünmedi, düşünmeyi denemedi. Zaten istesede yapamayacaktı. Defalarca gitmeyi kendine alıştırmış birinin gelmesi ve hiç gitmemesi beklenemezdi. Ben bekledim vazgeçme niyetim yoktu hiç. Günler, aylar, yıllar geçti. Umutlar bitti. Ne sokaklar onu bana getirdi ne de yollar getirmeye yetti. Koca bir şehir, yaralı bir kadın kaldı. Hep de kalacaktı.
