YAN AKO NOON NUNG KASAMA KO PA NG MGA KABANDA KO NUNG BUO PA KAMI KASO NUNG NAGANAP YUNG AKSIDENTENG YUN NA KUMITIL SA BUHAY NG DALAWA KONG KABANDA :(( NAG-IBA NA ANG BUHAY KO..
FLASHBACK**
(LAST YEAR)
Drei: Alas otso na, nasan na kaya ang barkada? Kanina pa ako dito bakit wala pa sila? Filipino Time nga naman talaga oh!
Tropa: oh! Yael pare kanina ka pa diyan?
Drei: oo par kanina pa, bat ang tagal Niyo?
Tropa: May ginawa lang kami saglit par. Tara sibat ba tayo
( Tulad ng mga tao, lahat tayo kailangan mag-saya, kailangan maglibang, kailangan magpaka-iba, kaya ngayon eto kami maglilibang)
Drei: Pare? San yung gig ngayon?
Josh: Tomas Murato daw par.
Ambert: Ang layo dude.
Ven: Okay lang yan par pampa-dagdag kita din yan, tsaka exposure narin yan no.
Haban nag-uusap kami at naglalakad papunta sa kotse ni Ven, may humarang samin limang lalaki di namin kilala ng biglang…
BAANG!
BAANG!
BAANG!
Tunog ng baril ang narinig ko, dahil nahuhuli ako sa paglalakad, nakita ko nalang ang mga kaibigan ko na nakahandusay na, duguan at tila patay na T.T
ako eto paalis sa lugar kung saan nadun ang mga kaibigan ko, dahil narinig ko
si Ambert na sinabi niya na “ PARE! U-UMALIS KA-ANA, TUMAKBO KANA PARE!”
kahit ayaw kong iwan sila, wala akong magawa dahil pare-parehas kaming mamamatay. Pero pagkatakbo ko, may narinig ulit akong putok ng baril
BANG!
Napansin ko nalang na dumudugo na kaliwang balikat ko, ng biglang nandidilim ang paningin ko habang tumatakbo ako at tuluyan nakong bumagsak.
Pag-kagising ko, puro liwanag ang nakikita ko, may nakita akong lalake natanong ko tuloy, “Manong? Nasa langit na ba ako?” preo bigla niya akong kinotongan.
Ouch!!
Oh?! Nasa langit ka ba?
Sino po kayo?
Doctor ako dito iho, at hindi ako si San Pedro.
Nasan na po yung mga kaibigan ko??
Patay na sila iho, dalawa nalang kayong nakaligtas yung isa nasa ER pa, tinatanggal yung bala sa katawan niya. San ba kayo nakipag away ha iho?
(di ko na narinig ang lahat nang sinabi ng Doctor pagkatapos niyang sabihin na patay na yung dalawa kung kaibigan, di ko din namalayan na ako nalang pala yung tao sa loob ng kwarto)
Ilang araw lang nakalabas na ko sa Ospital ganun din si Josh. Oo kami nalang ni Josh ang naiwan sa BARKATROPA wala na yung dalawa.
Ilang araw lang ang nakalipas nilibing na silang dalawa, nakikisama ang langit sa pagdadalamhati namen, pano kase umiiyak kami, umiiyak din ang langit.
Nasabi ko nalang
“ Pare para bang nalimot niyo na ang inyong mga sinabi nung kayo ay buhay pa, sabi mo ahat ng problema ay kayang lagpasan, pero pano na to ngayon wala na kayo? malulungkot kayo diyan pare kase walang alak diyan, wala rin diyan yung Tindahan ni Aling Nena, pero Chong Ambert at Pareko Ven, magkikita pa tayo magdadala ako ng gitara pag ako pumanaw na para mag jamming tayo jan
KALA KO YUN NA YUNG PINAKA MASAYANG ARAW NG BUHAY KO KASAM ANG TROPA PERO HINDI PALA, KABALIGTARAN ANG NANGYARI… ISANG BANGUNGOT PALA SA BUHAY KO!
END OF FLASHBACK**
KAYA NGAYON HETO AKO BASANG-BASA SA ULAN,pano ba naman kase pauwi na ako sa bahay ng biglang bumuhos ang ulan, wala pa namang masisilungan tsk! wala akung payong kaya inenjoy ko nalang ang ulan, kasabay ng ulan pumapatak din ang luha ko. Naalala ko nanaman kasi yung dalawa kaming Apat, nung Buo pa …
papasok nako ng bahay ng…
ANREI!!!!!! Ngayon ka lang umuwi! Anung tingin mo sa bahay natin boarding house! Na pwede kang umuwi kahit anung oras! HOY BATA KA! Bakit nagging ganyan kana?
(oo NANAY ko yan, Mabait yung nanay ko, kaso naka-sumpong din paminsan-minsan, lalo na ngayon pano ba naman kase ngayon lang ako umuwi galling sa bahay ng kaibigan ko mula pa nung lingo wala ako sa bahay, ngayonng savado palang ako nakauwi, pero pagka-sabi ng nanay ko, tumahimik siya agad, tapos sabi niya..
"Nak, wag mong sayangin yung buhay mo, alam kong masakit na mawalan ng kaibigan lalo na pag napamahal na to sayo. Pero nak, wala na tayong magagawa nangyari na eh kapwa ayaw nating lahat ang nangyare kaya anak ang magagawa nalang natin ay ang mag MOVE-ON, yan lang ang tangin magagawa natin nak."
(Pagkasabi ng Nanay ko ng mga salitang yun, di ko na napigilang umiyak, oo as-in iyak talaga kulang nalang mag lumpasay ako sa sahig, pero niyakap ako ni nanay ko sabay sabing..
"Tama nayan nak, pinahihirapan mo lang yung sarili mo eh, Masaya na yung mga kaibigan mo dun sa langit"
Opo nay (yan lang ang tangin nasagot ko)
Umakyat nako sa kwarto ko, naligo, tapos nagbihis na din.
Napa-isip tuoy ako, “ang sarap pala sa pakiramdam na umiyak, yung iyak na magpapa-alis ng bigat ng dandamin mo.” Kaya ako eto nakapagisip-isip na…
