Perfection

Hoofdstuk 1

Die ochtend stond Liv weer eens op de weegschaal. 70 kilo! Veel te veel! Teleurgesteld ging ze er af. Ze draaide zich om en keek recht in de spiegel. Een lelijk, dik meisje. Ze kon er niet meer naar kijken. Ze draaide zich om en liep naar beneden. Voor het ontbijt had ze alleen een glaasje water, als straf.

Ze stond in de pauze zoals gewoonlijk in haar eentje in een hoekje. Ze pakte haar bakje en keek wat er in zat. Haar moeder had haar een broodje kaas meegegeven. Gadverdamme, dat was wel wat Liv het goorste op de wereld vond. Kaas. Blegh. Ze stopte haar bakje terug in haar tas en besloot om dan maar gewoon niet te lunchen. Ze wist dat het heel slecht was om niet te eten, maar anders zou ze die kilo's er nooit afkrijgen. Ze ging op de grond zitten en pakte haar kladblock uit haar tas. Ze ging het broodjekaas natekenen dat nu op de grond aan het rotten was.

'Mevrouw u bent te laat. De bel is al lang al gegaan' Geschrokken keek ze naar de concierge.

'Maar meneer..'

'Nee meisje, ga maar een briefje halen en sprint dan naar je les. Hup hup!' Ze stoptte haar tekenspullen in haar rugzak en hing die aan haar schouder. Ze liep door naar de receptie. Daar kreeg ze een briefje in haar hand gedrukt door een chagrijnige vrouw die haar een gemene blik toe wierp.  Liv negeerde het en liep door naar haar lokaal. Ze gaf het briefje aan haar docent en ging helemaal achterin zitten, alleen. Ze keek naar het bord en zag allemaal rare formules. Bah wiskunde, ik begrijp helemaal niks van al die cijfers, hoeken en al die shit, dacht ze, waar heb je dat voor nodig?! Ze begon maar wat te tekenen in haar schrift. Er vormde zich een meisje in een klaslokaal. Allemaal mosters om haar heen. Het meisje op de tekening zat verdrietig aan haar tafeltje.

'Meisje wat ziet dat er geweldig uit' De wiskunde docent kwam op de stoel zitten naast haar en keek bewonderd naar de tekening. 'Ik teken ook, wil je wat zien?' Verlegen knikte ze ja. Hij liep naar zijn bureau en kwam met een kladblok terug. Hij gaf het aan haar. Ze begon te bladeren. Wat ziet dit er fantastish uit, dacht ze.

'Ik doe dit al heel lang, ik geef ook tekenlessen op school dit jaar. Je kan je inschrijven bij de receptie. Maar nu moet je beginnen aan je wiskunde' Hij pakte zijn kladblok en liep naar zijn bureau. Daar legde hij zijn kladblok neer en begon een jongen te helpen met zijn wiskunde. Ook al zei de docent dat ze verder moest gaan met wiskunde, is ze toch door gegaan met tekenen door de inspiratie van de tekeningen van de wiskundeleraar. Je kon zo goed zien wat de emotie was in de tekening. Dat wil ik ook kunnen tekenen! Ze keek trots naar het eindresultaat wanneer de bel ging. Ze liep regelrecht door naar de receptie om zich in te schrijven voor de tekenles. Vanmiddag, het tiende uur, dacht ze met een glimlach op haar gezicht.

De dag ging sloom voorbij. Dan eindelijk was het tijd om naar de tekenles te gaan. Jammer genoeg kwam ze daar iemand tegen die ze liever niet had tegen gekomen.

'Hey zusje!' Het perfecte figuur met mooi, blond golvend haar, stralend bruine ogen, perfecte borsten en een grote kont kwam op haar afhuppelen. Haar zus was inderdaad perfect. Vergeleken haar, was Liv een plank met oranje, rood haar dat krulde als een gek, dof bruine ogen, geen tieten, geen kont. Een verschrikkelijk figuur, terwijl haar zus perfect was. Nog erger, ze deed ook nog eens mee met de tekenles.

'Hoi Katy' zei Liv zonder enkele emotie in haar stem.

'Leuk we hebben samen tekenles!'

'uhuh' Ze liepen samen het lokaal binnen. Liv ging zitten en natuurlijk moest Katy precies naast haar gaan zitten. Meteen was deze dag verpest

'Okey iedereen! Deze les mogen jullie tekenen wat jullie willen. Ik wil alleen even kijken wat jullie kunnen' Liv pakte haar tekenspullen en begon te tekenen. Het was eerst niks, maar langzaam vormde zich er een meisje diep in een put, tegen de muur gedrukt. Tijdens het tekenen keek ze stiekem naar haar zus haar tekening. Veel beter, mooie strakke lijnen, schaduwen waren perfect. Katy maakte een model op een jacht. Liv keek nog heel even, maar dan ging ze door met haar eigen tekening. De les was veel te snel om.

'Okey iedereen, dit was het. Jullie krijgen hier een cijfer voor, maar dat telt niet mee voor je eindcijfer! Daarmee kan je alleen zien wat ik van je tekening vind' Liv pakte haar tas, liep naar de docent en gaf hem de tekening. Voor dat hij ook maar wat kon zeggen liep ze door naar haar kluisje. Ze wilde van haar zus af zijn. Jammer genoeg moest ze haar weer tegen komen bij de kluisjes.

'Hey zusje! Samen fietsen?'

'Uhmm ja hoor..' mompelde ze. Samen liepen ze naar hun fietsen. Tijdens het fietsen zat Katy alleen maar onzin te vertellen aan Liv dus lette ze gewoon niet op.

Onderweg kwam ze iets intressants tegen. Het was een nieuwe grafitti tekening op de muur in het tunneltje. Ze stopte meteen.

'Liv what the fuck doe jij nou weer?'

'Niks, fiets maar door' Katy keek nog even heel raar naar Liv maar draaide zich uiteindelijk om en fietste door. Liv keek gefascineerd naar de graffiti

tekening. Het was een meisje met een verdrietige uitstraling terwijl ze alleen strak voor zich uitkeek. Er stroomde zoveel emotie vanaf terwijl het alleen maar een meisje was die strak voor zich uitkeek. Nog voor tien minuten bleef ze er naar kijken. Daarna stapte ze op haar fiets en fietste naar huis, bomvol inspiratie voor een nieuwe tekening.

'Hey mam!' Zoals gewoonlijk antwoordde haar moeder niet. Ze dumpte haar tas en sprintte naar boven. Daar zag ze het in haar zus kamer. Lachend zaten haar zus en haar moeder te praten. Altijd zonder haar. Ze nodigde haar ook niet uit om mee te doen. Ze keken alleen naar haar voor een seconde en daarna gingen ze weer door met kletsen. Betreurd liep ze door naar haar eigen kamer. Ze ging voor de spiegel staan. Nog altijd even dik. ze liep naar de badkamer en ging voor de gootsteen staan. Durfde ze dit wel? Met trillende handen stak ze een vinger in haar keel. Haar hart ging te keer en haar hoofd bonsde als een gek.  Ze kokhalsde. In paniek haalde ze haar vinger weer uit haar keel. Ze slikte de kots weg. Nee, dit durfde ze echt niet.

Ze liep boos terug naar haar kamer. Boos op zichzelf dat ze het niet durfde. Ze voelde zich verschrikkelijk. Door de inspiratie van de graffiti tekening buiten en de verdrietigheid begon ze met een muur tekening. Het duurde vier uur maar het eindresultaat was indrukwekkend. Tijdens het schilderen was ze zo emotioneel geworden dat ze zelfs had gehuild. Daardoor was de tekening alleen maar mooier geworden. Ze gaat op haar bed zitten en blijft voor een paar minuten naar het kunstwerk kijken.

'Waar slaat dit op?!' Geschrokken keek ze haar moeder aan.

'Huh wat bedoel je?'

'Die muurtekening!'

'Maar mam, Katy heeft ook een muurschildering!'

'Dat is tenminste iets fatsoenlijks, dit lijkt wel een kindertekening'

Geschokt en betreurd keek ze haar moeder aan.

'Ik haal het morgen wel weg' zei Liv teleurgesteld. Haar moeder keek goedkeurend en liep weg. Ze liet Liv alleen achter. Huilend liet Liv zich op haar rug vallen. Ze moest iets doen. Als laatste herinnering, pakte ze haar fototoestel en maakte met trillende handen een foto van haar tekening. Dit toestel had ze gekocht van het geld dat ze had gespaard met haar krantenwijk. Het duurde twee jaar, maar daarna kon ze eindelijk foto's maken. Fotograveren is ook een grote hobby van Liv. Net als tekenen.

Ze sloot het fototoestel aan op de printer en printte de foto uit. Ze plaktte hem op haar kladblock. Morgen laat ik het zien aan mijn wiskunde docent, dacht ze.