Perfection

Hoofdstuk 2

De volgende morgen werd Liv al om vijf uur 's morgens wakker. Ze bleef nog even op bed liggen, maar toen ze erachter kwam dat ze echt niet meer in slaap zou vallen, stond ze op en besloot een douche te nemen. Ze liep zo stilletjes mogelijk om niemand in het huis wakker te maken. Ze zette de douche aan en terwijl ze de warme stralen over haar lichaam liet glijden, sopte ze haar haren in en neuriede een liedje.

Ze schrok toen de badkamerdeur opeens open werd gesmeten. 'Godverdomme, het is kwart over vijf in de morgen! Kun je nou echt geen rekening houden met andere mensen?! Ga eruit nu! En zorg ervoor dat ik me de rest van de dag niet meer aan jou hoef te storen!' Met een ruk trok Liv's moeder Liv onder de douche vandaan. Liv gleed uit over de gladde grond. 'Nou, schiet op dan!' riep haar moeder. Snel krabbelde Liv weer omhoog en liep naar haar kamer. Ze hoorde haar moeder nog iets mompelen dat leek op 'trut' en 'kansloos'.

In haar kamer keek Liv in de spiegel en ze zag dat de hele onderste helft van haar gezicht onder het bloed zat. Ze pakte een oud shirt en depte het voorzichtig weg. Er waren nog maar een paar minuutjes verstreken toen ze de piepende deur van Katy's kamer open hoorde gaan en niet veel later hoorde ze dat de douche ook aanstond. Stil bleef Liv wachten tot haar moeder Katy een uitbrander zou geven omdat ze zo vroeg stond te douchen.

Na een tijdje hoorde ze de deur van de badkamer open gaan en de stem van haar moeder die in de badkamer zat. Ze klonk niet boos, integenstelling, juist heel vriendelijk. Verward bleef Liv stil zitten luisteren. Ze hoorde de badkamerdeur weer opengaan en weer dichtgaan, wat betekende dat haar moeder uit de badkamer was gekomen. Katy hoefde zo te zien niet uit de douche komen, terwijl ze maar eventjes later erin was gestapt! Liv begreep helemaal niks van haar moeder.

Nadat Liv had ontbeten, een glas water had gedronken, en zich had omgekleed, pakte ze haar fiets en fietste rustig naar school.

Halverwege het fietsen kwam het opeens weer in haar op. Haar kladblock!

Ze keerde zich om en begon als een gek terug naar huis te fietsen.

Aangezien ze er driekwartier over deed om van huis naar school te fietsen, moest ze zich heel erg haasten en dat wist ze.

'Dametje, je bent zeker een kwartier te laat!' zei de vrouw aan de receptie van de school. De vrouw had halflang goudblond haar, dat ze in een zijstaartje vasthield met een blauw elastiekje. Ze had een enorme inkijk en een dikke laag oogmake-up.

Ze keek Liv arrogant aan. Dat deed ze trouwens bij iedereen, behalve tegen jongens uit de bovenbouw. Dan duwde ze haar borst vooruit en zette een lief glimlachje op waarbij ze onnodig vaak knipperde. Dat was waarschijnlijk ook de enige reden waarom ze hier werkte, aangezien de geruchten vertellen dat ze nog best wel vaak scoort bij Liv op school.

De vrouw printte een briefje uit en gaf die aan Liv, die vervolgens naar haar les liep.

Toen Liv binnenliep in haar aardrijkskunde lokaal, zag ze dat ze bezig waren met een repetitie. Met boze ogen keek de docent haar aan.

'Waarom ben jij zo laat?!' Zei hij.

'Dat is privé meneer' Ze liep rustig naar de stoel achterin. Giechelend keek de klas naar de docent die op dat moment woedend naar Liv keek.

'Dat is een één voor jou en nu der uit!' Zuchtend stond ze weer op. Ze tilde haar tas op en liep het lokaal uit. Ze had totaal geen zin om zich te melden. Ze liep naar haar fiets en sprong er op. Ze werd nog nagekeken door een paar irritante eerste klassers, maar dat boeide haar niks.

Ze had geen idee waar ze naar toe moest. Na een paar rondjes gefietst, besloot ze om naar het park te gaan. Ze gooide haar fiets tegen een boom en liet zich zuchtend vallen op een bankje. Het was lente en het weer was perfect. Niet koud, overal kleur en het zonnetje scheen. Ze sloot haar ogen en genoot van het zachte briesje langs haar wangen.

'Meisje moet jij niet op school zijn?' Recht voor haar stond opeens een aantrekkelijke jongeman. Bruin, wilderig haar, Blauwe ogen en een gespierd lichaam dat je goed kon zien door zijn strakke shirt dat precies de kleur had van zijn ogen.

'Uhh nee en trouwens dat gaat je niks aan!' Geschrokken keek de jongen haar aan.

'Ooh sorry ik ga al' Hij keerde zich om en wilde weg gaan.

'Nee wacht! Sorry, ik ben niet gewent om tegen jongens te praten' Blozend keek ze naar haar voeten. Hij draaide zich weer om en ging naast haar zitten.

'Vertel maar, waarom zit je hier en niet op school?' Ze vocht tegen haar tranen. Die vraag was onverwachts. Hij mag het niet weten, dan vind hij mij een watje, dacht ze, dat ik door iedereen op school word gepest, zelfs de leraren, gaat niemand wat aan. Toch rolde de woorden uit haar mond. Ze vertelde alles, tegen een wildvreemde.