Perfection

Hoofdstuk 3

Toen ze uitgepraat was zei de jongen zorgelijk: 'Wat vervelend voor je, zou ik iets voor je kunnen doen?'

'Nee dankje', zei Liv

'Ik heet trouwens Lars, wat is jou naam?'

'Ik heet Liv', antwoordde ze

'Leuke naam', zei Lars en Liv voelde dat ze bloosde, dus keek ze weg. Gelukkig merkte Lars het niet.

'Waarom ben jij eigenlijk niet op school?' Vroeg Liv.

'De leraren staken bij ons, dus ik heb denk ik de komende weken helemaal vrij', zei Lars.

Hij kreeg een berichtje binnen, die hij meteen beantwoordde.

'Het is mijn vriendin, ze vroeg of ik naar haar huis wilde komen. Het spijt me heel erg Liv, maar ik moet gaan. Doei!' zei Lars en hij sprong op zijn fiets voordat Liv ook maar doei terug kon zeggen.

Teleurgesteld bleef Liv zitten. Dit was de eerste keer van haar leven dat ze tegen zo'n knappe jongen had gepraat. Jammer genoeg had hij al een vriendin. Maar dat maakt toch niks uit, ik had toch geen kans gemaakt, wie valt er nou op iemand zo mislukt, dik en lelijk als ik? Dacht Liv bij zichzelf.

Ze besloot een wandelingetje te maken door het park. Onderweg zag ze eendjes met pulletjes, honden die met elkaar aan het spelen waren. Het was prachtig.

Toen het rondje was afgelopen en ze weer terug was bij haar fiets en het bankje waar ze net had gezeten, zag ze dat iemand anders er al was gaan zitten. Het was een jongen en een meisje, die met elkaar aan het zoenen waren. Een steek van jaloezie voelde Liv in haar buik. Vlug pakte Liv haar fiets en liep naar een ander bankje, waar ze haar fiets tegen een boom zette. Ze ging zitten en pakte haar tekenblok uit haar tas.

Ze begon te tekenen. Eerst leek de tekening vrolijk, met bloesem aan de bomen, zwanenstelletjes, spelende honden, maar toen kwam er een meisje op het papier te staan. Het meisje zat alleen op een bankje verdrietig voor zich uit te kijken terwijl er een stukje verderop een jongen en een meisje aan het zoenen waren. Als je naar de tekening keek, voelde je al meteen hoe eenzaam dit meisje zich voelde.

Het was zijn vader weer. Hij moest meteen naar huis komen. Hij wilde Liv niet lastig vallen met wat er aan de hand was, dus verzon hij maar een smoes. Ze denkt nu dat ik een vriendin heb, denkt Lars, dat terwijl ze nou net zo'n leuk meisje is. Stom stom stom.

'Ik ben thuis!' riep Lars. Woedend kwam zijn vader op hem aflopen. Pats! Een klap in zijn gezicht. Versteend bleef hij staan. Iets zeggen heeft geen nut. Ik kan beter doen alsof er niks aan de hand is, dacht hij. Ruw duwde zijn vader een brief in zijn handen.

'Van school. Je hebt deze week al 3 dagen gespijbeld!' zei zijn vader woedend.

'School is één en al bullshit' zei hij brutaal terug. Pats!

'Oh denk je dat?' een stomp in zijn buik

'Denk je dat pappie je later alles zal betalen' een schop tegen zijn schenen.

'Nou mooi niet!' Lars wankelde en liet zich uiteindelijk kreunend van de pijn op de grond zakken.

'Alsjeblieft pap dit is nergens voor nodig' zei Lars met veel moeite.

'Als ik nog één keer een brief krijg, mag je opzouten' zei zijn vader gekalmeerd. Hij draaide zich om en liep weg met Lars achterlatend op de deur mat. Van de pijn bleef Lars voor nog een tijdje liggen.

'Jongen, word wakker' Ik deed mijn ogen open en zag de bezorgde blik van mijn moeder. Ze wist meteen wat er was gebeurd.

'Ga maar naar bed' fluisterde ze. Als zijn vader merktte dat zijn moeder meedelijden had, zou zij ook een paar klappen krijgen. Voorzichtig stond Lars op. Wankelend liep hij naar zijn kamer en liet zich daar op zijn bed ploffen. Hij zuchtte diep en sloot zijn ogen. Hij dacht aan Liv. Dat meisje had iets speciaals. ze vertrouwde hem volledig. Ze had verteld over haar perfecte zus. Dat zij alle aandacht kreeg en Liv alleen maar in de weg liep. Lars zelf had geen broers of zussen. Zijn vader wilde überhaupt geen kind. Lars was een ongelukje en dat liet zijn vader duidelijk merken. Vermoeid kroop Lars onder de dekens. Laat ik morgen dan maar weer naar school gaan, dacht hij. Na een diepe zucht viel hij in slaap.