Kanserle Yüzleşme

Bölüm 1: İtiraf

İnsan çuvaldızı önce kendisine batırmalı. Kendi hayatınızı yaşama pahasına, aslında çok sevdiklerinizi ama sevdiğinizi o gerçekle yüzleşene kadar farketmediğiniz kişileri kaybedecek noktaya geliyorsanız durup bir düşünmeniz gerekiyor.

Peki bu bir itiraf mı? Ya da ben sadece benim yaşadıklarımı anlatıp içimi mi rahatlatacağım? Ya da sadece siz okuyun, ben acısını yaşayayım...

Bir insanın acısını tarif etmenin başka nasıl yolları olabilir bilmiyorum. Ama Kasım 2015'te küçük hücreli akciğer kanseri olduğunu öğrendiğim babamı Haziran ayında kaybettim. Bugün Ağustos'un başı... Daha 40'ı yeni çıktı. Ekim 2015'te küçük hücreli akciğer kanseri olduğunu öğrendiğim annem ise şu anda babamla aynı süreci yaşıyor. Bilinci azaldı, çocuklaştı, elleri ve bacakları (ayakları da) tutmuyor. Yemek yiyemiyor veya su içemiyor (yutkunma yeteneğini de kaybetti). Nefes almakta zorlanıyor. Asıl sebebidir diyemem ama kanser olmasının sebeplerinden biri olan sigarayı dahi içemeyecek duruma geldi. Evet, Ekim 2015'te kanserin son evresinde olduğunu öğrendiğimde kendi kendime "neden kadının kalan son aylarında ona zevk aldığını düşündüğü, yapmak istediği şeylerden onu bunlardan mahrum edeyim ki?" diye düşünüp engellemedim sigara içmesini. Engelleseydim de sonuç değişmezdi.

Size bir kanser yakınının neler yaşadığını, neler yaşanabileceğini anlatacağım. Bu yazacaklarım 100'lerce sayfa olmayacak. Tek isteğim, aynı dönemde hem annesi, hem de babası kanser olan, her ikisini de kanserden kaybeden/kaybediyor olan bir kişinin neler yaşadığını okumanız. Ailenizde, çevrenizde kanser olduğunu düşündüğünüz kişiler varsa onlara yardımcı olabilmek için ne hissettiğimi anlamanız. Kanserli hastanıza daha iyi bakmanızı sağlayamam ama benim yaşadığım kadarıyla biraz daha rahat etmelerini sağlayabilirsiniz.

** Kitabın bu kısmını yazdıktan sonra ancak yayınlayabiliyorum. Bu yüzden tarihlere bağlı kalmadan okumaya çalışın...**