Aman ya!
Çevremdeki herkes - sanirim cidden herkes - yeteneğini bulmuş.Ve doya doya bunun hazzini yaşiyorlar.
Ben de bir yeteneğim olsun istiyorum.
Yeteneğimi -varsa elbette- bulmayi öyle çok istiyorum ki.
Kendi köşeme çekilip.Dünyalik o şeyleri -işte insanlar, sorumluluklar,beklentiler- unutup.Bana özel.
"İŞTE! Bu benim..ben!..ben!" diye bağiracak kadar içimi coşku dolduracak, kendimi değerli hissetirecek bir yetenek...istiyorum...yok.
Yok. Ya Hu!
Böyle, sürekli insanlarin içinde,olaylarin içinde yaşama zorunluluğu hissediyorum -şuan bu düşüncemi garipsedim-
Bir günümü, zaman kadar hizli hiç durup nefes almadan yaşama zorunluluğu.
anlatabiliyor muyum?
Bu aralar da günlerim aynen böyle geçiyor. :))
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HAYALLER mi kursam?
Acak☆20.11.2016' da Şey...kapı açık...isteyen gelsin. ☆21.11.2016' da Sanirim bu bir günlük. Hey! "HAYALLER mi kursam?" adli tek hikaye var. O da benimki.
