I Love Him!! เผลอรักเขาเข้าแล้วสิ

เเรกพบ

พวกคุณเคยได้ยินคำว่า รักทำให้คนตาบอด หรือเปล่าล่ะ

แม่เคยบอกกับผมว่า รักน่ะไม่ว่าเพศอะไร ก็รักได้ จะเป็น ชายกับชาย หรือ หญิงกับหญิง มันแล้วแต่ชะตาที่ฟ้าลิขิตมาให้

ผมไม่รู้หรอกว่า 'ความรัก'ที่คนเขามักอยากมีกันเป็นยังไง

แต่สำหรับผมคิดว่าเอาตัวเองกับไอ้น้องชายงี่เง่านั่นพออยู่รอดก็พอ ตอนนี้ผมเรียน มหา'ลัย อยู่ปี 4 ส่วนเฟลี่ อยู่ ปี 2 พวกเราแม่เสียตั้งแต่เล็กๆ

ส่วนไอ้พ่อโง่นั่นมัวแต่เล่นพนันแทบไม่ได้กลับบ้าน ตั้งแต่ที่แม่จากไป..... ผมกับน้องก็ได้อยู่ที่ บ้านรับเลี้ยงเด็ก (แต่ผมไม่เด็กนะ = = ) เอาล่ะหลังจากที่ผมพูดไปนาน
(ไรต์: บ่นเฟ้ยยยย)

เข้าเรื่องเลยดีกว่า ผมโลวิโน่ วาสกัส วันนี้ตอนเช้าก็ยังเดินไปมหาลัยเหมือนเดิม กับ เฟลี่ (เพราะมันใกล้ดี =w=) แต่ตอนนี้ผมใส่รองเท้าอยู่

"เว~~ นี่ๆ พี่โรม่า" เฟลี่เรียกและ สะกิดผม "ห๊ะ อะไร" ผมตอบกลับ

"ผูกเชือกรองเท้าให้ผมหน่อยนะ พี่~"

"เฮ้ออออ" ผมถอนหายใจกับน้องบ้านั่นทำไมน่ะเหรอ เพราะน้องผมผูกไม่เป็นไงล่ะ นี่ถือเป็นอีกหนึ่งกิจวัตรประจำของผมเลยล่ะ ผมล่ะกลัวจริงๆ ถ้าผมไม่อยู่ เฟลี่จะเกิดอะไรขึ้น

"ฝึกผูกบ้างสิ น้องบ้า"ผมบ่น

"คร้าบบบ พี่โรม่าา"เฟลี่ตอบกลับอย่างร่าเริง หนอยยย ทั้งที่บ่นอยู่เเท้ๆ

เอาล่ะ ตอนนี้ทั้งผมและเฟลี่กำลังออกจากที่รับเลี้ยง "คุณป้า มาลิน พวกผมไปก่อนนะครับ" ผมบอกลา ป้า 'มาลิน' หรือ 'ลินน์' นั่นเอง ที่จริงแล้ว ป้ามาลินไม่แก่นะ อายุ 30ต้นๆเองนะ สวยด้วย แต่เพราะนิสัยแบบผู้ใหญ่ๆ หวงลูกๆ(ที่รับเลี้ยง) เลยมีคนเรียกแบบนั้น

" ไปดีๆ นะ เฟลี่จัง โลวี่จังง" ลินน์โบกมือ บ๊ายบายพวกผม หลังจากนั้นก็เดินไปมหาลัยกับน้อง
ณ หน้ามหาลัย