İnsan ne zaman yalnız kalacağını bilemez. Bir bakmışsın herkes yanındadır, mutlusundur, herşey yolundadır ; sonra bir bakmışsın yapayalnız kalmışsın, herşey rayından çıkmış anlamsızlaşmıştır. Hayat mı çok acımasız yoksa insanlar mı diye düşünür durursun. Ama anlarsın ki ikisinden de fayda yok, çaresizce kendi köşene çekilirsin. Günler geçtikçe daha fazla sessizleşir sessizliğini dinlersin.
İnsanların yaptıkları, hayatın acımasızlığı gelir aklınıza, kendi kendini bitirirsin niye böyle oldu haketmedim hiçbirşeyi diye. En yakın bildiklerimiz vurur hep sırtımızdan bunu hiç yapmaz diyeceğimiz kişiler en kötülerini yapar bize.Hayat bu ya hep iyi insanlara hak etmediklerini veriyor. Bütün zorluklar iyi insanları buluyor.
Ama gel gelelim herkesin yaptığı kötülükte dönüp sahibini geri buluyor zamanı gelince.
Yalnız kalmayı kim ister ki...
Bir arkadaşın, dostun olsun iyi gününde de kötü gününde de yanından hiçbir zaman yanından ayrılmayan. Sürekli birlikte vakit geçirebileceğin. Çeşitli delilikleri birlikte yapabileceğin, seni olduğu gibi kabul eden seni sen oluduğun için seven bir arkadaş, dost kim istemez ki... Ama hepsi hayal tabi dünyayı kötüler ele geçirmişken bunları beklemek anlamsızlaşıyor Yalnızlığıyla gurur duyar insan.
Bazen öyle bir halde olursun ki seni senden başkası anlayamaz. Derdini anlatmak istersin dinleyenin olmaz içine atar durursun. İçine attıkların da doldu mu gözyaşlarıyla temizlemeye çalışırsın. Ama ne kadar uğraşırsan uğraş içindekiler de seninle yaşamaya devam eder. Acılar zamanla değil, zaman acılarla geçer.
