Şu kısacık dünyada insanın mutlu olduğu yerde, mutlu olduğu kişi ile olması gerekir. Buna da tam anlamıyla sahip olabilen insan gerçekten çok azdır. Zaten çoğu insanın mutluluğu da hep yarım kalır. Hatta bazı insanlar o kadar çok alışır ki bu duruma; insan mutlu olmaktan korkar olur.
Genelde iyi insanlar mutluluğu hakettiği halde yaşayamaz. Çünkü dünya her insana adaletli davranmaz.
Mutsuzluğun son noktasına gelen de kendini hayattan soyutlayıp kendine yeni bir dünya kurar. O insan için normal insanların olduğu dünya bitmiş demektir. Sadece diğer dünyanın kötülüklerini bilir, kendi dünyasında kendi doğrularıyla yaşar. Bir taraftan da akışına bırakır herşeyi. Artık onun için mutlu olmak değil kötülerden uzak yaşamak önemlidir. Hiçbir amacı yoktur, hislerini kaybetmiştir. Güven kavramı onun dünyasından silinmiştir. Hayatı bir süre bu monotonlukta devam eder. Ta ki hayatın bu şekilde devam etmeyeceğini anlayana kadar.
Ne zaman ki bu durumdan sıkıldı, hayatına çeki düzen vermek istedi, o zaman bir yerden başlaması gerektiğini anlar. Biraz düşündükten sonra mutluluk için ilk adımları atmaya başlar. Kişi kendi dünyasında olduğu için de sadece kendi mutluluğu için çaba gösterir. Çünkü başkaları onu mutlu etmediği gibi o da başkalarını mutlu etmek istemez.
Ama iyilik o insanın doğasında varsa biraz da olsa başkasına iyiliği dokunur. Kendini mutluluk için geliştirdikçe gücü de artar. Vazgeçmeyip daha da ileriye giderse artık son derece güçlü olur ve hiçbir kötülük onu alt edemez. O insan için hayat bu şekilde devam eder."...ve hedef MUTLULUKTUR."
