Yalnızlıkta bir yere kadar... İnsan sürekli yalnız kala kala iyice içine kapanıyor, kapandıkça da sıkılıyor. Bazen içine kapanmasının sebebi başka şeyler olabiliyor. Bazense insanın aradığı şey küçücük bir mutluluk oluyor. Ama mutluluğu hakedenler doğru düzgün yaşıyamıyor. Hep bir şeyler yarım eksik kalıyor.
Bu yüzden de hayatını tamamlayabilecek ona hayat verecek hayatı dolu dolu yaşayıp ilgilenecek birini arıyor.
Bazen öyle bir ruh hali oluyor ki sahiplenilmek istiyor. İlgi istiyor. Sevgi istiyor. Hayatı boyunca koşulsuzca birine güvenebilmek istiyor. Şimdiki zamanda da buna sahip olmak çok zor. Herkes beceremiyor adam gibi sevmeyi. Çoğu insan da hak etmiyor adam gibi sevilmeyi.
Şimdiki zaman aşklarında ne gezer böyle davranışlar. Kimin eli kimde belli değil. Oysa herkes edepli sevebilseydi zamane aşklarının yeri olur muydu hayatımızda?
