PLAYFUL KISS written by: mervin canta (BOYXBOY) [FINISHED]

CHAPTER 5: START OF A NEW BEGINNING (THE FINALE)

March 11, 2010

6:45 am

“Goodmorning babe, I love you!”

(text ni ian sa akin)

Napangiti ako noong binabasa ko text nyang iyon sa akin.

Nagprepare na kao para pumasok sa bago kong trabaho .

Oo natanggap ako after akong tanggalin sa dati kong trabaho.

Callcenter agent parin ako sa may ortigas.

I sacrifice everything to be with him.

I choose him instead of my family.

Dahil sa mahal ko sya at kelangan nya ako sa ganito panahon.

Kahit na itinakwil na ako ng pamilya ko.

Sya parin ang nasa isip at puso ko.

At hindi ko sya kayang iwanan.

The moment that I walk around the hospital…

Nakita ko na nagtatakbuhan at nagmamadali ang mga nurse sa hallway.

“doon sa room 103”

(sabi ng isang nurse)

Kaagad akong tumabok sa loob ng room 103 kung saan ang kwarto ni ian.

“ian, kaya mo yan, kaya mo yan!”

(sigaw ko sa loob ng kwarto habang binibigyan ng lunas ang paghinto ng kanyang hininga.)

Gumamit na sila ng pumping machince para magkaroon ulit sya ng heart beat pero wala na.

Hindi na kinaya ng katawan ni ian ang sakit nya.

Exactly 8:30 am.

Bumigay na si ian.

Iniwan na ako ni ian.

Hindi lang ako pati ang lahat ng mga nagmamahal sa kanya.

Lalo na ang pamilya nya.

Pagkalipas ng isang taon.

Hindi parin ako makamove on sa naganap kay ian.

Hindi ko parin sya makalimutan.

Ang lahat sa kanya.

Ang lahat lahat sa kanya.

Pero may sinabi sya sa akin na hindi ko parin kayang gawin magpa-hanggang ngayon.

“you deserves to be happy…

…find someone na magpapaligaya sayo.

….hindi yung isang katulad ko, na nagmamahal nga sayo…pero hindi pang habang buhay.

…hindi yung katulad ko na may sakit.

And then I realize na sa buhay natin ito.

We must face the reality that “LIFE IS UNFAIR”

And even though it’s so unfair,

We must enjoy our life

And spend it perfectly to your special someone.

To the right person!

And treasure every second.

Minute, being with them

Couse nobody knows, kung hanggang kelan lang tayo dito sa mundo.

Dahil life is so short.

Pumunta ako ng simbahan.

Para ipagdasal si ian, at para makamove on narin.

Sa pagdadasal ko ay hindi ko napigilang umiyak.

May lumapit sa akin.

Isang lalake.

Inabutan nya ako ng panyo.

“mukhang mabigat ang pinagdadaan mo ah?, alam mo hindi naman ibibigay yan ng dyos kong hindi mo kaya…tama ang ginawa mo…lumapit ka sa kanya.”

(sabi ng lalake)

“salamat! Sino nga pala sila?”

(tanong ko)

“nga pala! Ako si….

….Ian ang pangalan ko.”

THE END.