fashion designer

hoofdstuk 7: de naaimachine

het was ochtend en ik kwam uit bed. het was alweer de derde dag hier. wat ging het toch snel. opeens kwam mijn zus enthousiast beneden. "zo, die heeft ook voor het eerst een goed ochtendhumeur" dacht ik lachend. "wat ben jij vrolijk" zei ik daarom tegen haar. "ja, kom mee." zei ze. "ik heb wat gevonden!" ze trok me mee naar boven en ik liet het maar gebeuren. ik was nog te moe om me te verdedigen. ze had me meegenomen naar haar zolder. "wat moeten we hier nu weer?" vroeg ik. "kijk!" zei ze. "ik heb een naaimachine gevonden voor je." en inderdaad. het was een gloednieuwe naaimachine nog in de verpakking. "waauuuwww die is echt mooi!" zei ik bewonderend. "voor jou!" zei mijn zus. "whatt... voor mij?!" ze ik vol verbazing. "wil je hem dan niet zelf houden?" "haha, nee, ik kan er toch niks mee" zei ze. ohjaa dat was waar. ik was vroeger de dochter die altijd bij mijn moeder ging kijken. ik vond het geweldig hoe ze die alle stof aan elkaar naaide en er een geweldig kledingstuk van maakte. mijn zus vond dit maar niks en heeft ook nooit geleerd met een naaimachine om te gaan. "ahhh... echt bedankt!!!" gilde ik uit en ik knuffelde haar tot ze bijna geen adem meer kreeg.

nog even verbaast liep ik even later naar beneden met de naaimachine in mijn handen. mijn moeder was inmiddels uit bed gekomen en zat ik de woonkamer. ze keek me verbaast aan en vroeg: "wat heb jij daar dan?" enthousiast vertel ik wat er net was gebeurd. mijn moeder vond het erg leuk voor me, want ik wou heel graag mijn eigen naaimachine. het enige puntje was dat we nog even moesten kijken hoe we het mee terug kregen naar nederlands, maar dat lukt wel volgens mijn moeder.

"mag ik vast beginnen met mijn jurk?" vroeg ik even later aan mijn moeder en mijn zus. het mocht. ik nam de naaimachine en de stoffen mee naar boven en ik mocht het zolang op het bureau van mijn zus zetten. ik begon gelijk met het uittekenen van het jurkje in mijn ontwerpenboek. mijn maten wist ik uit mijn hoofd en ik begon de stof op maat te knippen. ik ben de hele dag bezig geweest en aan het einde van de dag was het eindelijk af. ik trok het gelijk aan. het riempje eromheen en mijn sandalen aan. ik kijk in de spiegel en het staat me goed, al zeg ik het zelf.

ik loop naar beneden, maar er was niemand meer thuis. er lag wel een briefje op tafel:

hee elineee, wij zijn even ergens wat eten. je was zo druk bezig dat we dachten dat je het wel fijn vond nog even door te werken. we nemen we wat eten voor je mee. we zijn ongeveer om half 10 terug. xx kim

ik keek op de klok. het was al 9 uur, ze zouden zo wel komen. ik had eigenlijk best wel honger. gelukkig kwamen ze snel terug en kreeg ik mijn eten. om 11 uur ging ik naar bed en toen was de derde dag ook al weer afgelopen. "waarom gaat de tijd zo snel als je het leuk hebt?" vroeg ik me af. veel tijd om erover na te denken had ik niet, want ik viel gelijk in slaap.