Kelebek

2.BÖLÜM

Yine her sabah olduğu gibi annesi onu zorla uyandırmak için o saçma hareketleri yapmaya başladı.Masal ise bu çabaları umursamadan arkasını dönüp uyumaya devam etti.Dakikalar ilerledikçe annesinin siniri artıyordu.Masal ise duymazlıktan gelip uyumaya çalışıyordu.Annesi pes etmeden onu çekeleştirmeye devam ediyordu.Annesinin baskılarına daha fazla dayanamayarak üstündeki örtüyü kenara bir hışımla atıp banyoya girdi.Kapıyı öyle bir vurmuştu ki camlar yerinden oynamıştı.Annesi sinir küpüne dönmüştü.Banyoda işini halledip giyindikten sonra evden annesinin yüzüne bakmadan çıktı gitti.Yine kulaklığını takıp her sabah yaptığını yaptı beklemeye başladı.O saçma araba gelip tam önünde durdu.Etrafına bakmadan geçti oturdu koltuğa.Yollarına devam ettiler onu aldıktan sonra.Birden araba durdu.Daha önce hiç görmedikleri iki çocuk bindi arabaya.Aslında Masal birini daha önceden tanıyordu ama unutmuştu.Çocuk dikkatini çekmişti Masalın.Tüm dikkatini çocuğun üstünde yoğunlaştırdı.Ve birden çocuğun adı aklına geldi.''DENİZ''.Geçmişi hatırlamaya çalıştı.1.5 sene önce bu çocuk ona sosyal medyadan yazmıştı.Masal onu umursamamıştı bile.Zaten çocuğun geçmişle hiç bir alakası yoktu resmen evrime kafa atmıştı.Hemen sosyal medya hesaplarından engelleri kaldırdı ve arkadaşlık isteği yolladı.Yol boyunca onu izledi.Neden böyle hayran gibi bakıyordu ki çocuğa ne vardı onda?Onu diğerlerinden ayıran bir şey vardı.Masal bunları düşünürken okula varmışlardı.Koşarak okulun kapısından içeriye girdi.Arkadaşını buldu.Olanları ona anlattı.Oda şaşırmıştı.Onlar şaşkınlık yaşarken arabadaki diğer kızlar o çocuğu konuşuyorlardı.Masala bunları duyup kızların yanına gitti.Muhabbete dahil oldu.Hatta saçma bir şekilde çocuğun adını verip sosyal medya hesaplarını gösterdi onlara.Kızlar hemen eklediler.Masal arkadaşının yanına döndü.O sırada öğretmen sınıfa girmişti.Herkes konuşmayı kesti ve hocaya dikkatlerini verdiler.Masal hariç.O gördüğü çocuğa odaklanmıştı sadece.Hoca bir şeyler diyordu ama Masal o söylenenleri havada uçuşan kelebekler gibi görüyordu.Aynı kelebekler karnında da uçuyordu.Sanki bir yolunu bulsalar çıkacakmış gibi hareket ediyordu her biri.O bunları hissederken zil çaldı ve Masal kendine geldi.Arkadaşı tüm ders boyunca onu izlemişti.Masal o gün okul zamanı boyunca oturup sadece dışarıyı izledi.O zaman bitince servise sallanarak giden kız en önce arabaya koştu ve en öne oturdu.Diğerleri yanına oturmak istedi ama Masal buna izin vermedi.Herkes gelince yola koyuldular.İşte gördüğü o çocuğun okulunun önünde durdular.Arkadaşları arabaya bindi arka tarafta yer kalmayınca oda Masalın yanına oturmak zorunda kalmıştı.Masal sanki başka bir şey istese olacakmış gibi hissetti.Hayalindeki çocuk tam yanındaydı.Masal onu nefes alışlarını duyar gibi oldu.İlk o zaman kulaklıklarını takmadan arabadaki sesleri duymayı tercih etti.O sesler arasında yanı başındaki o gamzeli çocuğunda sesini duydu.O ses bir kayıt cihazına kaydedilmiş gibi hafızasına kaydedilmişti.O böyle düşünürken gözü çocuğun telefonuna kaydı.Ekranda ona gelen istekler vardı o istekler arasında Masalın da isteği.Çocuk hepsini tek tek inceleyip kabul etti.Sadece bir hesap dikkatini çekmişti.Masal...Onun resimlerine baktı ve hatırladı.1.5 sene önce yazdığı kız.Kafasını yan tarafa çevirip Masala baktı.Ve yüzünde bir gülümseme belirdi.Elini Masala uzattı.''Ben Deniz'' dedi.Masal böyle bir şeyi beklemiyordu.Bende Masal diyebildi sadece.Sonra her ikisi de önüne dönüp yolu izlemeye koyuldular.Denizin inme vakti gelmişti.Masala bakıp gülümsedi ve sonra arkasını dönüp gitti.Masal ise yaşadıklarının şaşkınlığı içinde sadece yola baktı.İnme vakti onun için geldiğinde vakit kaybetmeden aşağı indi.Eve doğru hızlı adımlarla yürüdü.Eve girdiğinde annesi oturma odasında kitap okuyordu.Ona bakmadan odasına girdi ve kapıyı kilitledi.Yatağa oturdu ve boş bakışlarla duvara bakmaya başladı.Rüya olmalıydı bunlar.Gerçek olmayacak kadar güzeldi onun için.Ama o gözler o gülüş Masal için ya yine bir hata olursa.Kelebek misaliydi Masal zamanını doldurup ruhunun bedeninden ayrılacağı günü bekliyordu.Hastaydı o.Ne ailesi ne de çevresi bilmiyordu bunu.Bilmesinler daha iyi diyerek avutuyordu kendini.O böyle düşünürken yine her zaman olduğu gibi kendini yatağa saldı ve Denizin hayali ve kelebeklerle gözlerini kapattı.Bir gün gözlerini son kez kapayıp bir daha açmamak üzere sadece karanlığı görecekti ve o zamanı sabırsızlıkla bekliyordu.