CAMILLE P.O.V.
Ik omsloot met mijn hand de deurklink en wou hem net omdraaien totdat ik een hand op mijn schouder voelde. In paniek trok ik de deur toch nog open maar ik was al te laat. Iemand greep me bij mijn polsen en trok me naar zich toe, 't was Niall. Ik moest hier gewoon weg! "Cami je kan hier niet weg, anders gaan de jongens me vermoorden" zei hij terwijl hij me meetrok naar de keuken. Ik kon hier echt niet meer blijven. Dus ik deed waar "ik goed in was, karate. "Het spijt me Niall..." Fluisterde ik terwijl ik zijn verbaasde gezicht achterliet met mijn vuist erin. Ik snelde me naar de deur en trok hem zo snel mogelijk open en gaf Niall nog een laatste blik over mijn schouders, maar hij trok me niks meer van zich aan. Hij was meer met zichzelf bezig, waarschijnlijk hoe hij het zou uitleggen aan de rest van de jongens. Tjah, ik wou hier weg, ik wil nog niet meer pijn hebben dus rende ik de deur uit, niet wetend naar waar.
NIALL P.O.V.
Shit, Camille is net weggelopen hoe moet ik dit nu gaan uitleggen aan de rest van de jongens? Ze gaan me vermoorden. Toen hoorde ik de stem van Liam plots achter me. "He Niall waarom staat de deur open?" riep Liam naar me. Toen hij mijn blauw oog zag keek hij meteen naar de deur en zei: "FUCK NIALL IS ZE WEG?! "Euhh... ja.. ze heeft um.. me een blauw oog geslagen en is weggelopen." zei ik zacht maar net zodat Liam het zou horen. "OMG NIALL ALS ZE OOK MAAR NAAR DE POLITIE DURFT TE GAAN DAN...!!" schreeuwde hij naar me en kwam met zijn vuist gebald naar me toe."Guys rustig!" Riep zayn die Liam van me af probeerde te houden. "Nou zeg op wat is hier aan de hand?" zei Zayn quasi boos. "HIJ HEEFT GODVERDOMME CAMILLE LATEN ONTSNAPPEN" riep Liam naar Zayn toe terwijl hij terug op mij kwam afgelopen. "WTF NIALL WAT ALS ZE NAAR DE POLITIE STAPT" riep zayn naar me terwijl hij ook met zijn vuisten op mij af kwam gelopen.
.
CAMILLE P.O.V.
Zo ik was toch al een eindje verder. Eigenlijk beseft ik nu pas dat ik het hier maar al te goed kende. Het was al rond de avond en het was kerstmis dus er was geen kat meer op straat. Ik was in mijn buurt, ik zag mijn huis recht voor mij staan met een affiche aan het raam. 'Onze dochter is gestorven, geen afscheid kunnen nemen, dit is de slechtste kerst ooit' Wat?! Ze dachten dat ik gewoon weg dood was? Naar huis zou ik in ieder geval al niet meer kunnen, toch... Toen ik voetstappen hoorde sprong ik direct achter een klein struikje. "Fijn dat u me heeft thuis gebracht, maar nu moet ik echt weer naar huis" Hoorde ik Lisa's stem zegen. Ik kon wel in tranen uitbarsten. Ik zag mijn beste vriendin, net voor me en ik kon haar niets zeggen want ik was zogezegd al dood. toch twijfelde ik .Mijn ogen werden wazig en het leek net of er een pijl door mijn hart was geschoten. "Het spijt me nog altijd van Camille.." hoorde ik Lisa's stem zeggen voor ze vertrok. "hoezo spijt het haar ze kan er toch niks an doen ?"dacht ik.Toen mijn ouders ook al in 'mijn' huis verdwenen waren kwam ik vanachter het struikje vandaan en zakte neer op het stoeprantje en begon te huilen.
