Aylardır içine girdiğim çöküş havasından çıkamadım.Her yeni gün daha kötüyüm.Gelişim göstermeye bir niyetim yok gibi.Zihnim sanki kısır döngüye girmiş ve her döngüde daha da küçülüyor eksiliyor.Kendi kendini bitiriyor.Çünkü zihin benden bir şey vermemi bekliyor bir katalizör gibi ya da bir monomer,inorganik.Ne olduğunu unutuyor.Artık hata ayıklama sihirbazı çalışmıyor.Ne istediğini bilmiyor anlayamıyor,analizlerde problem yaşıyor.
Kaygılanmıyor,neden kaygılanmaso gerektiğini çözümleyebilirler.
Sonunda kuru bir ölüm var sanki bu durumun.Duygusuzca yaşıyorum artık.Her geçen gün bencilliğimin sınırları genişliyor.
Sorunlarım biyolojik mi psikolojik mi hiç bir şekilde anlayamıyorum.
Gittikçe daha az konuşuyorum motor fonksiyonlarım iyice zayıflıyor.Doğa beni elemeye mi çalışıyor?
Tepkisizliğim insanları çıldırtıyor.Bitkileşiyorum adım adım ama acı çeken bir bitki aklı olan bir bitki.
Yalnızlaşmamın sebebi insanlar değil en azından doğrudan .Sorunun bende olduğunu anlıyorum.Karabasan gibi bir şey var üstümde seni boğuyor görüyorsun ama ne kadar bağırırsan bağır sesin çıkmıyor kimse duymuyor.
Kendimi geliştirmeliymişim insanlarla iletişimimi sağlamlaştırmalıymışım,çevremdekiler böyle diyor.
