Anna:bir fikrim var... ben onun dikkatini dağıtırken sen arkadan onu bayılt.
Ben: tabi ya evrim geçirmiş bi canavarı bayltalm. bunu ben neden düşünmedim
Anna: çünkü ben zekiyim
anna bazen kendini çok beğeniyor ama haklı, sarı saçlı mavi gözlü bi kız ve benden bir yaş büyük. bu planı yapmak üzere koridorda çıktık tekrar, ama onu nasıl bulacaktık, telefonunu aramayı denedim bu numara kullanılmıyormuş.
Ben: şimdi ne yapacağız?
Anna: ben çağıracağım
Ben: nasıl?
anna bişey demeden yere oturdu, üç kez arapça bişeyler dedi. elektrikler gitti, anna sessiz olmam için bana işaret yaptı yanına oturmamı söyledi, oturdum Anna arapça bişeyler dedi
kapılar açılıp kapandı Annanın sesi gitgide yükseldi ve daha hızlı okumaya başladı ve sonunda sustu, gözleri kapalıydı, ışıklar açıldı ama Annanın gözleri hâlâ kapalıydı
Ben: Annaaa..
bunu kısık sözle demiştim. korkuyordum. 10 dakika kadar bekledikten sonra annayı sürükleyerek bi odaya soktum, hâlâ gözleri kapalıydı donmuş kalmıştı
Ben: Anna ne olur kendine gel!!
anna heykel gibi duruyordu korkudan ağlamaya başladım hıçkırıklara boğuldum, ışıklar gidip geliyordu hayatımdaki en garip.. Hayır en garibi değildi, koridordan sesler gelmeye başladı hemen fırladım, ortalıkta kimse yoktu
Ben: Ablaaa!!
o benim ablam değildi ama en azından onu yumuşatacağımı düşündüm.
................................................
Sarah: burdayım! Yardım et!!
bu ablamın gerçek sesiydi kazan dairesinden geliyordu koşmaya başladım gözlerimden mutluluk ve endişe yaşları aktı kapıyı zorladım ama kitliydi, omuz attım 1 2 3 ve bamm kapı açıldı içeri girdim kapı arkamdan kapandı, çığlık atmaya başladım "sakin ol küçük velet, çok safsın" bu ses Sarahın sesi değildi sanki sesi kısılmış bir cadı gibi iyi bi benzetme :D
Ben: a-abla?
"ben senin ablan değilim hahahaha!!"
Ben: ablama ne yaptın! !?
ses gelmedi, kazan dairesinden hep korkmuşumdur zaten...
