平安 :: ผิงอัน หนุ่มเอ๋อกับเด็กข้างบ้าน

- 5 -

ผมหลับๆตื่นๆตลอดช่วงเวลาที่เดินทางมาญี่ปุ่น มอพยายามติดต่อโต้งและโทรหาคนอื่นอยู่ตลอดเวลา แต่พอถึงเวลาขึ้นเครื่องมอบอกผมว่าต้องปิดโทรศัพท์แล้ว สนามบินไม่อนุญาตให้ใช้โทรศัพท์ตอนขึ้นเครื่อง มอบอกผมทั้งที่ตัวเองก็หน้าตาซีดเซียวจากการอดนอน ผมเองก็คงมีสภาพไม่ต่างกัน

" เดี๋ยวอาซ้อนอนตอนอยู่บนเครื่องหน่อยนะ ผมเพิ่งติดต่อกับคนของพี่โต้งได้ พี่โต้งกับเจ้าปลอดภัย ตอนนี้ทุกคนกลับไปรวมตัวกันที่บ้านผู้เฒ่าหยางแล้ว ส่วนคนของลู่ อี้เจียง พ่อของอาซ้อ ยังไม่รู้ว่าอาซ้ออยู่ที่สนามบินนี่ พวกเราคงปลอดภัยจนกว่าไปถึงบ้านโอกาซาวาระ อาซ้อพักผ่อนหน่อยนะ กว่าจะถึงบ้านโอกาซาวาระต้องต่อรถอีกหลายรอบ ถ้าอาซ้อไม่พักผ่อนเดี๋ยวจะป่วยเอานะ"

มอบอกผมแล้วเอนเบาะให้นอนที่อยู่บนเครื่อง เขาเหน็บผ้าห่มให้แล้วเอนหัวผมลงให้ซบลงกับไหล่ตัวเองก่อนปิดตาลง แต่ผมยังนอนไม่หลับ

" มอ... มอว่าโต้งจะปลอดภัยหรือเปล่า"

" ปลอดภัยสิครับ เมื่อกี้ผมก็โทรถามซ้ำแล้ว พี่โต้งเก่งมากนะ คนของพ่ออาซ้อน่ะไม่มีทางสู้พี่โต้งได้หรอก นายผู้เฒ่าหยางเองก็อยู่ด้วย คราวนี้เราคงได้โอกาส... เราคงหาทางกันลู่ อี้เจียงไม่ได้มายุ่งกับอาซ้อได้อีกได้ อาซ้อนอนหน่อยเถอะครับ ผมเองก็จะหลับเหมือนกัน ตื่นมาเกือบทั้งคืนแล้ว"

มอว่าแล้วหาวปิดปาก เขาหลับตาลงแแล้วเหมือนจะหลับไปอย่างรวดเร็ว ผมเองก็อยากจะหลับเหมือนกัน แต่ผมเป็นห่วงโต้งเหลือเกิน กว่าผมจะหลับลงได้ก็เป็นตอนที่เครื่องออกแล้ว ผมนอนหลับกระสับกระส่ายอยู่ตลอดเวลา การขึ้นเครื่องแต่ละครั้งของผมไม่เคยมีเรื่องดีเลย ครั้งแรกก็ตอนที่ผมออกจากที่บ้านใหญ่ ถัดมาก็เป็นตอนที่แยกออกจากโต้ง และครั้งนี้... ไม่รู้ว่าโต้งจะเป็นอย่างไรบ้าง ถึงมอจะบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง แต่ผมก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ผมได้เจอโต้งแค่หนึ่งวัน แต่ตอนนี้กลับต้องมาแยกห่างจากโต้งอีกครั้ง ผมคิดถึงโต้งมากเหลือเกิน