İZMİRLİ

YILLAR

     Merhaba ben Rüzgar SİNGRAYZADA. hikayenin açılışını yaptığı gibi kapanışınıda Uzay yapmalıydı. Ama herşey olması gerektiği gibi olmayabiliyor. 5 yıl geçti üzerinden. Gidişinin ardından 5 yıl. Önce saniyeleri sayıyorsun sonra dakikaları sonra saatleri sonra günleri, ayları, yılları.. Geçiyor ama geçmez diyorsun ama geçiyor. Uyuyamıyorsun haliyle önce. Nefes alamam sanıyorsun. Ama alıyorsun. Sen ne kadar çırpınsanda, ağlasanda bağırsanda, herseyden vazgecsende dönmüyor, dönemiyor.. Sonra fark ediyorsun işte yaşamak zorundasın. Kolay olmuyor tabi bağımlı olduğun birini aniden yitirmek. Çok çok acı. Hayali kurulmuş ama yaşanamamışlıklar çok yıpratıyor önce. Bir sürü keşkelerin oluyor. Ama düşününce keşkelerin bir anlamı kalmıyor. Gittikten sonra bile sizin hayatınızı bir mektupla kurtaran o kadının arkasından keşkelerle konuşmayı yakıştıramıyorsunuz kendinize. Yaşaması zor oluyor evet bir yanınız hep boşluk oluyor. Yıllar geçsede çalan her kapı zilinde acaba diyorsunuz. Her an gelecekmiş gibi yaşıyorsunuz ama olmuyor işte. Onunla gecen güzel saniyeler dolduruyor işte geceyi gündüzü. O günleri düşünerek uykuya dalıyorsunuz. Kokusu geliyor belli belirsiz. Ama dedim ya yaşamak zorunda kalıyorsunuz. Bende yaşamak zorundaydım. İngilterede bir üniversiteye geçtim bende. İkimizin hayaliydi hukuk bende bir hayalimizi daha gerçekleştirdim ilk iki yıl toparlanma süreci yasadım o süre zarfındada ingilteredeydim. Suan son sınıfım öyle çok basarılı oldugum söylenemez ama çat pat gidiyor işte. Hayatıma kimseyi almadım alamamda. Herşey öyle filmlerdeki, romanlardaki gibi olmuyor. Silik bir adamda olmadım. İçip içip sızdığım da olmadı hiç. Kimsede onu aramadım. Bulacağımı bilseydim de aramazdım. Onunla onsuz yaşamayı öğrendim. Ama hep yanıbaşımda hissettim onu. Nefesini hissettim nefesimde. Biz sevdik işte. Aşkların en güzelini yaşadık. Sevgilerin en temızını en masumunu yaşadık. Keşkem kalmadı, çünkü o hep vardı. Her anım oydu. Biz çok aşıktık işte. Aşkların en güzel kokanını yaşadık en güzel esenini.