Earth Walk

1.

"Ze zouden dit raam een keer moeten wassen ik kan de sterren nauwelijks zien." mompelt een meisje tegen haar vriendin terwijl ze me voorbij lopen. Ik sta altijd bij dit raam. Dit raam geeft je bijna altijd zicht op de planeet aarde wat me als maar nieuwsgierig maakt naar het verleden.

"Euna!" Hoor ik een bekende stem achter me terwijl ik twee armen om mijn middel voel slaan.

"Hey" fluister ik in de oor van Ray. Hij rust zijn hoofd op mijn schouder terwijl hij samen met mij uit het raam staart en me van achter knuffelt. "Vraag jij je nooit af hoe het zou zijn? Leven op aarde?"

"Wie niet." Antwoord hij vlug "Kom je? Het eten staat klaar". Terwijl Ray die woorden uit spreekt pakt hij mijn hand stevig vast en trekt hij me richting de deur van de eetzaal. Hij zou me ook nooit snappen.

Ik ken Ray al sinds we klein waren. Samen opgegroeid zoals dat gaat. Sinds we wisten wat een relatie was hadden we er een, of het nou een gezonde relatie was wist ik ook niet want een ander heb ik nooit gehad.

"Mag ik even jullie aandacht!" hoor ik de captain zoals gewoonlijk door de luidspreker zeggen. De captain was een man die volgens mij iets de zeker over zichzelf en zijn daden is, met kort geschoren zwart haar, wat me niet echt aan stond. Hij is wel aardig hoor daar niet van!

"Vandaag zoals gewoonlijk pasta," eindelijk "maar vandaag is niet zo gewoonlijk." wat een leuke woord grap zeg. "Ik moet jullie een vervelende conclusie melden. De Hutch is in bezit van minder zuurstof dan we eerder uit gerekend hadden." Zuchten en schrik geluiden vullen de zaal. Vervolgens volgt er een rommel van mensen die door elkaar heen praten. Nou praten kan je het niet noemen.

Op een of andere manier ben ik hier niet erg verbaast door. Iedereen had wel door dat het steeds slechter ging op de Hutch. Met zo veel mensen op een zo'n groot schip.. wat verwacht je.

"Geen paniek! Geen paniek." De captain probeert de mensen te sussen wat wel degelijk werkt. "De berekening eerst zei dat we nog ruim tien jaar hadden, de nieuwe berekening laat zien dat we ruim 2 misschien net 3 jaar hebben. Wij zijn bezig met het zoeken van een oplossing," Jahoor een oplossing. Geloof je het zelf? Even zuurstof halen van de maan of zo! "Maar voor nu hoeft u zicht geen zorgen te maken, eet smakelijk"

Met een brok in mijn keel begin in langzaam te eten. Ray, die tegenover me zit, staart me bezorgt aan en legt zijn hand op de mijne die ruste naast mijn bord. "Gaat het?" Vraagt hij zacht. Volgens mij kan ik dat beter aan hem vragen maar inplaats van dat te doen geef ik zijn gewenste antwoord.

"Ja, denk t'." Ray forceert een kleine lach op zijn gezicht, knikt, en eet ongemakkelijk door.

Nadat iedereen in stilte zijn eten heeft weg gewerkt keren de mensen langzaam terug naar hun kamers. Ook ik ga naar mijn kamer nadat ik afscheid heb genomen van Ray. Hopend dat mijn ouders al terug zijn van hun dienst open ik de krakende, roestige deur van ons 'appartement'.

"Hey lieverd" groet mijn moeder me zodra ik de kamer binnen stap.

"Hoi mam". Ik knik en lach maar mijn moeder Lianda. Daarna loop ik regelrecht naar mijn kamer waar ik me klaar maak om naar bed te gaan. In slaap zal ik wel vallen, in tegen deel tot de rest van de mensen op de Hutch.

Na een niet zo'n lange nacht geslapen te hebben krijst mijn wekker me uit mijn diepe fijne slaap.

Altijd leuk!

Ik probeer in het midden van mijn wekker te slaan waar de uit-knop zich bevind maar in plaats van hem uit te zetten gooi ik hem van mijn nachtkastje af. Kapot is hij niet want dat gekrijs is nog steeds bezig. Kreunend pak ik de wekker van de grond en zet ik hem uit. Ik sla het warme, vertrouwde deken van mijn naakte benen af en een rilling vormt zich door mijn lichaam. Koud. Zodra ik naar mijn wekker kijk zie ik 4 rode cijfers en 2 stipjes. Samen vormen ze 07:02. Waarom ik zo vroeg op ben zijn natuurlijk redenen voor. Ik hou niet zo van de drukte die zich altijd over de Hutch heerst en zo vroeg is de drukte zelf nog aan het slapen. Mijn tenen raken het koude staal wat een vloer moet voorstellen en ik duw me op van mijn bed. De kleren die ik gister aan had lijken me nog niet vies dus het worden ook de kleren die ik vandaag aan trek. Niet dat ik veel keuze heb.

De appartementen zijn verdeelt tussen rijken en armen mensen, wat best apart is aangezien geld nu niks meer betekend. Vroeger toen de ark van aarde vertrok hebben rijken families dus een mooier, groter appartement gekocht en daarbij kregen ze ook meer recht. Dit is zo door gelopen in familie en jammergenoeg waren mijn voorouders dus niet zo rijk. Ze kunnen er natuurlijk niks aan doen en beter dan dit weet ik ook niet maar af en toe vraag ik het me wel af hoe het zou zijn als een rijke luis kindje. Je had dan vast een makkelijk maar toch saai leven. Wat moet je doen met al die 'rijkdom'? Pronken? Niet dat ik er een zwak voor heb!

Na me aangekleed te hebben spray ik een geurtje op en niet zo weinig ook. Ik borstel mijn haren en was mijn gezicht goed zodat ik goed voor de dag kom. Ik vraag me eigenlijk we af hoe het kan dat er ineens veel minder zuurstof is. Zijn ze nou zo slecht in rekenen of is er een lek? Er moet toch iemand zijn die dit uit gaat zoeken? Iemand die hier iets aan kan of gaat doen?