Bu muyum ben
Bu yitik insan
Hayallarle yaşayan
Ben miyim bu yanakları ıslanan
Pencereden bakıyorum
Bulutlar saklambaç oynuyor
Güneş vurmuş yapraksız dallara
Kulağımı çekti bir sarı
Elinden gelen bu kadar mı
Istemiyorum ben bu boş bakışları
Biri geldi pencereye
Baktı baktı baktı gitti
Bakıyor da görmüyordu
Gülüyor ağlamıyordu
Sadece düşünüyordu
Belki de camdaki suretine bakıyordu
Bu dünyada tek yalnızlık
Bencil olmak mı barbarlık
Dışarıda rüzgar var şimdi
İçimdeki çoçuk ağlamayı kesti
Ihtiyacı olan belkide tatlı bir nefesti
Şimdi zil çalsa
Dışarı çıksam
Dolaşsam bahçesini okulun
Konuşsam sessizce ağaçlarla
Siz herkesten daha tanıdıksınız desem
Duyarlar mı beni
Kim inanır baharın geleceğine
Böyle bir kış gündüzünde
Kim inanır bana
Ne olmuş gülmeye hasretsem
Ne çıkar üzülüyorsam
Bahar gelecek yine de
Gece olacak
Bulutlar sobeleyecek
Ve ben yine ağlayacağım.
