"Senden nefret ediyorum..." deyip kapıyı çarpabildiğim kadar sert çarptım. Beni ne kadar sinirlendirdiğini görmesini istiyordum. Hızlı ve sinirli adımlarla yürüyordum. Birden kaldırımın kenarındaki küçük butiğin önündeki askılara takıldım. Güzelim kıyafetler toz, toprak içinde kalmıştı. Butiğin sahibi geldi, yada sahibinin oğlu. Çoook yakışıklıydı. Hemen toplamasına yardım ettim. Tabiki yanağımdaki masum yaşı görüyordu. "İyi misiniz?" diye sordu. "İyiyim, merak etmeyin. Sorduğunuz için teşekkürler." Gülüyordum. İstemsizce gülüyordum. Beni bu kadar mutlu eden biriyle ilk defa tanışmıştım. Çok nazikti bir kere. Sonra saygı değer ve yardımsever biriydi. Bunları daha ilk bakıştan anlamıştım. "Adınız?" diye sordum. Ah benim lanet başım, ah. Neden ilk sen? Neden ilk adımı sen atoyosun gerizekalı? Deniz dedi. "Adınız gözlerinizle çok uyumlu." dedim. Kahretsin gönlüm yine yapıcağını yaptın. "Sizinde adının kokunuzla çok uyumlu." dedi. "Af edersiniz, anlayamadım."
"Adınız Çiçek. Değil mi? Yaka kartınızda yazıyorda." Utanmıştım, ne diyeceğimi bilemedim. "İlk defa bu kadar güzel bir benzetme duyuyorum." dedim. Teşekkür etti. İçeri girdim. Elimi askıda asılı duran kıyafetlerin üzerinde gezdirdim. Elim birinin üzerinde duru verdi. Bu bir kazaktı. Üstünde " Gerçek Aşk, Yakında" yazıyordu. "Bunu alıyorum." dedim. Kasaya gittim. Deniz gelene kadar paranın üstüne numaramı yazmıştım bile. Parayı ödeyip çıktım. Çıkarken camdan gülümseyişini gördüm. Bende gülünsüyordum. Gülümsememi ise durduramıyordum.
