<h2>Seviyorum Harry.. Seviyorum.."</h2>
<h2> </h2>
<h2>Nefes almakta zorlanmaya başladım.Sanırım,benimde vaktim gelmişti..</h2>
<h2> </h2>
<h2>-1 Yıl Önce. "Herşeyin başladığı o GÜN."</h2>
<h2> </h2>
<h2>Annem depresyonda olduğuma karar verdi. Sanırım az yemek yediğim ve aynı kitabi tekrar tekrar okuduğum için.Depresyon kanserin yan etkisi değil. Depresyon ölmenin yan etkisi. Kendimi bir el bombasi olarak görüyorum. Evet. Sorun ciğerlerimde. Her neyse.Fakat annem tedaviye ihtiyacım olduğuna inandığı için beni doktora götürdü ki oda insani paralize ve korkunç bir klinik depresyon içinde yuzduğume inandi.Ve haftalık bir Destek Grubu'na katılmamın gerektiğine karar verdi.Bu Destek Grubu,tümör kaynaklı sıkıntıların farklı evrelerdeki,süreklı değişen bir dizi karakterini barindiyordu. Karakterler neden sürekli değişiyordu? ÖLMENİN YAN ETKİSİ.</h2>
<h2>Destek Grubu'nun en buyugu Edward'di.Edward'in insani kasvete düşüren hikayesini bininci defa dinliyorduk. Testislerinde nasil kanser varmista ölmeyi düşünmüşte. Ama ölmemişte. Neyse. Destek Grubu'nun kapisindan iceri girdim. Bir kurabiye ve limonata aldim . BİİP makinemi -Nefes almak için çekilen tüp.- Tuttum ve kendime çektim. Halen kapıdaydım. Sonra içeri girmek için arkamı döndüm.Bir oğlan bana bakıyordu.Onu daha önce burada görmediğime hayli emindim. Uzun böylu ve kaslıydi. Saçlarida guzeldi. Marul kafa. Belki benimle aynı yaştaydı. İçeri girdim ve bir sandalyeye oturdum.</h2>
<h2>Halen beni izliyordu. Gözleri ne renkti? Zümrüt yeşili? Bakın.Bir şey demem gerek.Çocuk fena yakışıklıydı.Edward duasi ile toplantiyi başlattı."Sevgi dolu tanrımız. Sana ihtiyacımız var. "</h2>
<h2>Tamam. Bu kadar yeter. Çocuk halen bana bakıyordu</h2>
<h2>YÜZÜM KIZARACAKTI. </h2>
<h2> </h2>
