Hoe het mij af ging.

2: de trekking

'Laten we de beelden bekijken!' roept Pierre in de microfoon. Ik probeer niet naar zijn regenboog tanden te kijken. Ik hoef ook niet naar de beelden te kijken. De revolutie kennen we nu heus wel. Als de film is afgelopen, richt Pierre zich weer op ons. 'En dan nu de trekking, moge de kansen immer in je voordeel zijn! En als gewoonlijk, dames eerst.' Nu moet  ik roepen. 'Ik bied me aan!' gil ik. En hoor ik.

Ik kijk om me heen, een meisje achter me dringt zich naar voren. Ik dring me ook naar voren. Nog meer naar voren dan ik al stond. Al gauw bereik ik het podium. Meet het gemeentehuis achter me, buig ik. 'Niet zo snel dames,' roept Pierre, ik zie dat hij spuugt terwijl hij praat. 'Even de beelden bekijken. Er kunnen immers geen twee dames meedoen!' We bekijken de beelden. Ik ben het. Duidelijk. 'Nou mevrouw! Dat heb je goed geschat! Wat is je naam?' Pierre kijkt me met zijn indringende ogen aan. Hij heeft gekleurde lenzen in. Daardoor hebben zijn ogen een rode glans. Hij is echt op elke manier heel eng. 'Ik heet Leah, Leah Adams.' zeg ik.

Ik kijk het publiek rond. Mijn moeder heeft tranen in haar ogen, maar kijkt niet kwaad of verbaast of teleurgesteld. Ze ziet er best trots uit zelfs. 'Dan nu naar de heren!' Hij graait in de kom. Heel vrouwelijk. 'Aleson Russell! Kom maar naar voren!' Een jongen met donker blonde haren komt naar voren. Hij is iets langer dan ik, schat ik. Zijn ogen kijken me indringend aan. Hij is niet bang, wel nieuwsgierig. Hij glimlacht naar me. Ik glimlach terug. Eenmaal op het podium buigt hij -net als ik deed- voor het publiek. Meteen pakt hij mijn hand en gooit onze handen in de lucht. Ik doe mee en lach naar alle mensen van district drie. Ze juichen. De kinderen, de ouders. Volgens mij juichen de ouders vooral om het feit dat hun kinderen niet hoeven. Ik kijk naar mijn moeder. Ze staat daar maar, met een glimlach, dat wel. Ik kijk naar de jongens. Mijn broer is nergens te vinden. 'Dames en heren! Een groot applaus voor onze kandidaten! Leah Adams en Aleson Russell!' Een nog harder gejuich komt op. We draaien ons om na het sein van Pierre en lopen het gemeentehuis in. Bewaakt door twee vrede bewakers.