Hoe het mij af ging.

4: het trainingscentrum

we zijn binnen. We nemen meteen de lift naar onze afdeling. Eenmaal boven stappen we uit de lift en zie ik een prachtig appartement. Het is zo mooi! Een ongelofelijk, grote, rode, leren bank staat in het midden van de kamer. Kamer, naja... Eerder een zaal. Ik plof neer. Opeens voel ik hoe moe ik ben en ga liggen. Ik hoor Aleson lachen. 'Welterusten,' zegt hij. Ik val in slaap.

Ik word wakker geschud door iemand. Het is Aleson. Uiteraard. 'We moeten naar beneden. Eten met alle tributen. Dat vonden ze wel een goed en sociaal idee.' 'Hmmm,' zeg ik slaperig. 'Zeg maar dat ik niet sociaal ben.' 'Ach kom nou Leah, anders zit ik daar alleen.' 'Oké dan. Mag ik me wel even opfrissen?' Ik heb een vieze smaak in mijn mond. Bah. En mijn haren kriebelen in mijn nek. Dat betekent vast niet dat het geweldig zit of zo. Ik loop daar een deur en kijk naar binnen of het de badkamer is. Nee. Er staat een groot bed. Ik word meteen weer slaperig als ik het zie. Ik wilde dat ik het bed naar mijn moeder op kon sturen. Die wilde altijd al zo'n soort bed. Ik ga door naar de volgende kamer. Nog een slaapkamer. Daarnaast zit het toilet. Hehe, eindelijk, gevonden. Ik loop naar binnen en word bijna verblind door het stralende wit. Ik gooi een handje vol water in mijn gezicht en poets mijn tanden. Snel vlecht ik mijn haar en draai het in een knotje. Zo. Klaar om te gaan.