Hoe het mij af ging.

Vandaag is de dag van de boete. Ongelovelijk. Ik heb zo lang en goed getraind, mijn hele leven lang. En nu, dit jaar ga ik me aanbieden. Nog niemand weet het, ik hoop dat niemand anders zich aanbiedt. Straks kan ik niet meedoen, ja tenzij het een jongen is natuurlijk, dan doen we natuurlijk beide mee. Ik pak mijn outfit voor de boete. Het is een strakke blouse met een strakke jeans. Met deze outfit zie ik er sterk en zelfverzekerd uit. En ook elegant. Ik bind een lintje in mijn haren, kijk in de spiegel en loop mijn kamer uit. 'Mama! Hoe laat is het?' 'Nog een half uur!' roept mijn moeder van beneden. Ik loop mijn kamer weer in, en uit, en dan weer in. Ik moet er op mijn beste uit zien. Ik sta straks namelijk voor iedereen van Panem in beeld. Snel smeer ik wat lipgloss op mijn lippen. Te veel. Ik pak een doekje en duw het tegen mijn lippen, het zit nog steeds niet mooi. Het moet er af. Ik ren naar de badkamer en maak een washandje nat. Ik boen mijn lippen schoon. 'Aarg! Nouu!' ik kijk boos naar mijn spiegelbeeld. Nu zijn mijn lippen en de huid er omheen helemaal rood. Waarom moet dit nou weer precies bij mij gebeuren? Ik loop naar beneden en pak een glas en houd het onder de kraan. Water stroomt er in, automatisch. We wonen niets voor niets in technologie. Ik drink het water. Zou er in de arena water zijn? Misschien doen ze dit jaar wel een woestijn, maar dat hebben ze al gedaan. 'Zullen we gaan?' Mijn moeder en broer komen aan lopen. 'Waar is papa?' vraag ik. 'Hij wil niet mee.' 'Maar stel...' ik stop mijn zin en loop naar buiten. Iedereen moet toch komen? Ach ja wat kan het me ook schelen. We lopen naar het plein. Het staat al best vol. Ik wil vooraan staan. Sommige mensen kijken me boos aan wanneer ik ze opzij duw. 'Wat doe je? Blijf je even bij ons!' roept mijn moeder. 'Kom dan! Ik wil vooraan!' Mijn moeder pakt mijn hand en ik trek haar mee. Als we eenmaal een beetje vooraan staan, trek ik mijn blouse recht en ga naast mijn broer staan. Dan vertrekt mijn moeder naar alle andere mensen ouder dan achttien jaar. 'Dag lieverd, succes in de arena.' mijn moeder laat mijn hand los en geeft me een kus op mijn voorhoofd. Hoe kan ze dat nou weten? Ik kijk naar mijn broer die bij de jongens staat. Hij knikt, alsof hij het eens is met mijn beslissing. Hoe kunnen ze het weten? Is papa daarom thuis gebleven? Pierre komt naar voren. Zijn haren groen, wenkbrauwen rood, lippen fel oranje en een gekleurd pak. Hij is net een regenboog. Wanneer hij glimlacht zie ik dat zijn tanden ook gekleurd zijn op de volgorde van de regenboog. Het ziet er eng uit. 'Hallo dames en heren! Ik verwelkom jullie op de trekking van de 37ste Honger Spelen!