Το πνεύμα των Χριστουγέννων- Διαγωνισμός Διηγημάτων

Το Πνεύμα των Χριστουγέννων

bfsilver

Στην τηλεόραση έπαιζε το «Μόνος στο σπίτι» ακόμα μια φορά. Ο Μάκης μπερδευόταν πια και δεν μπορούσε να θυμηθεί πιο σίκουελ ήταν, γελούσε ωστόσο ξανά με τα παθήματα των δήθεν κακοποιών.

Σηκώθηκε και περπάτησε μέχρι την άλλη άκρη του σπιτιού, έξι μέτρα είχαν απομείνει όλα κι όλα, για να πιει νερό. Στο χτύπημα του κουδουνιού άνοιξε στον διανομέα που είχε φέρει το φαγητό του. Πάντα έτρωγε πριν τη δουλειά. Όταν αγχωνόταν νηστικός είχε καούρες και υπέφερε. Με γεμάτο στομάχι, η διάθεσή του ήταν πάντα καλύτερη, χώρια που ένιωθε γεμάτος ενέργεια!

Εκείνο το βράδυ όμως ήταν Χριστούγεννα και θα επέτρεπε στον εαυτό του λίγη ακόμα ευχαρίστηση. Μπήκε στο μπάνιο και χώθηκε σε μια μπανιέρα γεμάτη ζεστό νερό και αρώματα. Μισή ώρα αργότερα, χορτάτος, καθαρός και ξυρισμένος κάθισε στον καναπέ φορώντας μόνο μια πετσέτα γύρω απ' τη μέση του.

«Ποιός;» απάντησε στο κουδούνι της πόρτας.

«Το πνεύμα των Χριστουγέννων! ΧΟ-ΧΟ-ΧΟ» άκουσε τη γνωστή φωνή της Όλιας, τεχνηέντως βαρύτονη.

«Καλά Χριστούγεννα!» του είπε μόλις μπήκε μέσα.

«Γεια! Είσαι θεά απόψε!» της απάντησε θαυμάζοντας το καθάριο πρόσωπο και τα χρυσά μαλλιά που το πλαισίωναν. Τη φίλησε απαλά στο μαγουλο κι έβγαλε τα χρήματα από το συρτάρι για να της τα προσφέρει ανοιχτά, ώστε με την έμπειρη ματιά της να μπορέσει να τα μετρήσει μ' ένα βλέμμα.

Του έκλεισε το χέρι με τα πολύχρωμα χαρτονομίσματα και το έσπρωξε στην άκρη «Δε δουλεύω απόψε. Ήρθα να περάσουμε μαζί το βράδυ γιατί κι εγώ είμαι μόνη μου»

«Μα... πώς;»

«Με ζητάς στο πρακτορείο με το πραγματικό μου όνομα, οπότε πρώτα παίρνουν τηλέφωνο εμένα...»

«Ξέρω ότι θα βάλεις απ' την τσέπη σου...»

«Όχι απόψε! Απόψε είναι Χριστούγεννα... μην το σκέφτεσαι! Θα βάλεις κάτι να πιούμε;»

Την κοίταξε καχύποπτα. Δεν περίμενε κάτι τέτοιο από την Όλια. Εντάξει, του είχε γίνει ψύχωση τους τελευταίους μήνες και δεν είχε πάρει άλλη κοπέλα στο ίδιο χρονικό διάστημα, αλλά ήξερε ότι η συμπεριφορά της ήταν μεγάλο βήμα και μπορεί να την έβαζε σε μπελάδες «Δεν ξέρω αν πρέπει... για το καλό σου!»

«Από δεκαπέντε χρονών, άλλοι ξέρουν το καλό μου καλύτερα από 'μένα! Απόψε το ξέρω εγώ πιο καλά ακόμα! Βάλε κάτι να πιούμε!» είπε αυταρχικά και με νεύρο. Ο Μάκης κινήθηκε προς το ντουλάπι κάτω από την κουζίνα «Κρασί; Κόκκινο; Μιας κι είναι Χριστούγεννα!»