The end justifies the means (The Reason Behind)

tres

Naiah~

"Have you seen our other classmates? Where are they?" Tanong ko kay Maddy. Nandito kami ngayon sa Lab 101. May shortcut kasi from rooftop to here kaya madali lang kaming naka baba rito.

"Uhh, siguro zombies na rin sila" walang atubiling wika niya.

Hindi ako kumibo. May possibilities rin kase. Simula kanina, samu't saring mga sigaw ang naririnig ko. Sigaw ng mga natatakot, nagttakbuhan, nagmamakaawa, sigaw ng mga nabiktima na. At higit sa lahat, ang ungol ng mga zombies na nakaka pangilabot.

"I am trying to call my dad, pero cannot be reach siya." Wika nito.

I suddenly remember my dad. Kamusta na kaya siya? Nasan kaya siya mga oras nato? Is he looking for her daughter? Is he looking for me?

"Kamusta na kaya si mommy and daddy pati sila Mandy at Moore" malungkot niyang tanong sa sarili niya.

"For sure safe sila" I tried to smile at her. She nodded in response.

Buti naman ako kahit papano, walang inaalalang mga kapatid at nanay. My mom died dahil sa pagpapangak sakin, dahilan rin kaya wala akong mga kapatid. But still, may inaalala parin akong ama.

*ROAR!!!*

Bigla kaming nagulantang ni Maddy ng may marinig kaming ungol sa loob ng Laboratory. And I am pretty sure that it wasn't a human moan.

"Panong may naka pasok dito?!" Tarantang tanong ko. Shitness. I'm starting to panic!

"Ayba malay ko!" Pasigaw niya namang sagot.

"Hindi mo ata sinara yung pinto, eh!" Singhal ko sakanya.

"Baliw! Nakita mo bang bumukas yung pinto?! Tsaka pwed ba wag kang sumigaw! Natataranta ako sayo, eh!" Singhal niya rin. Kasi naman! Nananahimik kaya tayo dito!

*ROAR!!!*

Parehas kaming napatingin ni Maddy sa umungol.

"Deym" sabay naming sambit. Isang zombie ang naka pasok sa loob ng Lab ng hindi namin nalalaman. Unti unti itong lumalapit samin at unti unti naman kaming umaatras.

"Oy anong gagawin natin?!" Pabulong pero taranta kong tanong.

"Sandali Pashnea ka nagiisip nga ako, eh!" Wika niya at siniko pako.

"Oh eto sayo!" Iniabot niya sakin ang hindi kabigatang baseball bat. Siya naman ay naglabas ng baril. Yung baril na ginamit niya kanina.

"Ready kana?" Tanong nito ng hindi ako tinitignan.

"Oo, ready na" sagot ko.

"Orayt. Esta sektu (mag handa!)!" Muntik pakong matawa sa kabaliwan niya pero pinigilan ko dahil hindi to oras para tumawa.

Maya maya pa ay kami na mismo ang lumapit sa zombie. Ambagal kase.

Nauna akong bumanat.
Hinampas ko ng malakas sa tuhod kaya napa luhod ito. Akala ko okay na pero muli itong tumayo. Medyo nagulat ako kaya hindi ako agad naka galaw. Akmang aabutin niya nako ng bigla naman siyang binaril ni Maddy sa ulo ng tatlong beses. Ayun, tumba.

"Gagalaw pa kaya siya?" I aksed habang inaayos ang sarili ko.

"I dont think so. But.... Doesn't he looks familiar?" She asked me. Tinignan ko naman ng maigi yung tao-- este zombie.

"Yeah. He looks familiar" sagot ko.

"Racy the nerd, tama ba?" Wika nito.

"I dont know. Siya kasi ata yung tinanungan ko kanina kung anong nangyayari" I said.

"And he said what?" Tanong ni Maddy habang pabalik na sa inuupuan namin kanina at nililinis na ang baril niya.

"Adventure" I replied.

I laugh at the thought and I heard her chuckled.

"His adventure just turned him to his end" wika nito. Ang harsh niya-.-

*****
Maddy~

It's already 10pm at hindi parin kami umaalis sa Lab nato. Naya is already sleeping and I am pretty sure that when she wakes up, she wouldn't remember anything. Not unless those zombies would surprise her.

I was about to fall asleep when I heard some footsteps coming here. Oh no! They shouldn't be here!

Tumayo ako upang sumilip sa glass window. We're just so lucky na hindi kami makikita ng mga dumadaan sa labas dahil tinted ang glass. It's just us na nakaka kita sakanila.

There, I saw Seleen, Sarah and Joshua walking towards here. Well, I'm not really sure if they are heading here. They're silently and safely walking para hindi sila makita ng mga ayaw nilang maka kita sakanila. I looked at the surroundings and it's too quiet. No signs of danger. I wonder if ano o nasaan ang mga corpse sa mga oras na'to.

I was back in reality ng makita ko ang tatlo na nasa tapat na ng Laboratory. They're talking but I can't hear them. Then Selen turns her head exactly where I am. Hindi niya naman ako nakikita hindi ba?

"Dapat na ba akong kabahan?" Hindi dapat ako nagiisip ng ganito. Hindi ko dapat iniisip na may binabalak sila.

But I can't just trust anyone now.

Maya maya pa ay nagtungo sila sa tapat ng pintuan na nagpa alarma sakin.

Totoo nga yung kasabihan na mas matakot ka sa buhay kesa sa patay. I could feel my heart beating so fast na hindi ko naman naramdaman kanina ng maka harap kami ng zombie.

Now they are trying to open the door. Si Joshua ang bumubukas at pansin kong disappointed itong malamang naka sara. I looked at Sarah and she looked at me. Alam kong hindi niya ako nakikita pero alam kong alam niyang may tao dito.

Tumakbo ako papunta kay Naya. Shinake ko ang katawan niya to wake her up. Buti nalang madali siyang gisingin.

"What?" Antok na antok niyang tanong.

"Stand up! Kailangan natin magtago!" Pabulong kong sabi sakanya.

Tumayo naman ito ng halos naka pikit parin.

"Bakit nanaman ba Mads? Nang ttroll ka nanaman e!" Pasigaw niyang sabi kaya tinakpan ko ang bibig niya. Pashnea talaga 'to!

Hindi nako muling nagsalita at iginayad ko nalamang siya patungong ilalim ng desk. Medyo tago kasi sa parteng 'to.

Saktong pagka tapos kong itago si Naya ay rinig kong nagbukas na ang pinto. Medyo lumiwanag ang room dahil sa sinag ng buwan mula sa labas.

"There's no one in here" I heard Seleen.

"What about corpse?" Says Sarah.

"Corpse can't lock doors" Wika naman ni Joshua. Haist! Does it matter if there's a people here?!

"Guys I'm so damn tired. I need a rest" maarteng wika ni Seleen na alam kong sinangayunan ng mga kasama niya. Rinig kong inilock muli nila ang pinto at maya maya ay batid kong naka tulog na rin sila. Tumingin ako sa mabigat na nilalang na naka patong sakin.

"Wow ha. Talagang hindi ka gumising" wika ko. Haays. I need a test, too. Mukhang kakaibang adventure ang kakaharapin namin bukas eh.