Als ik mijn ogen open voel ik alle paniek terug stromen in mijn lichaam. Ik grijp met mijn hand naar mijn borst maar word tegen gehouden door allerlei draadjes en buisjes. "Harry?" Mijn stem kraakt. In paniek kijk ik om me heen.
"Olivia ik ben er." Het is Louis. Ik zie dat hij mijn hand vastpakt. "Alles komt goed."
"Waar is Harry?" Ik probeer mijn hoofd op te tillen, maar er schiet een pijn door mijn rug die doorstraalt naar mijn schouder. "Ben ik geraakt?"
"Ik leg je alles uit." Hij veegt een haar achter mijn oor. "Mike en Mama zijn opgepakt." Zijn ogen zijn rood van het huilen. Hij kijkt me leeg aan.
"Ze heeft papa vermoord." Zeg ik.
Louis staart gebroken voor zich uit. Ik heb die blik eerder gezien. Toen ik hem moest vertellen dat onze vader overleden was.
"Het ging om het geld." Begint Louis zachtjes. Hij veegt een traan af en kijkt me strak aan. "Ze hadden een relatie terwijl papa nog leefde, Olivia." Zijn stem breekt, hij legt snikkend zijn voorhoofd op mijn schouder. "Ze.. wilden bij elkaar zijn."
Hij komt omhoog. "Louis.." Ik kan niet geloven wat ik hoor. Ik leg mijn hand op zijn wang. Ik open mijn mond om iets te zeggen, maar niks wat ik nu kan zeggen helpt. Deze hele situatie.. Ik weet nu hoe Harry zich voelde. Bedrogen door de mensen die je dacht te kunnen vertrouwen.
"Ze wilden samen zijn. Ze zullen voor altijd samen zijn, Olivia." Gromt hij en staat op. Voor het raam blijft hij staan. "In de gevangenis."
..
Harry's POV.
Ik staar naar mijn handen, die ik voor me op tafel in elkaar gevouwen heb. De vrouw die ik heel mijn leven gemist heb zit voor me, al een paar uur proberen we te begrijpen wat er gebeurt is.
Niks is goed, niks kan de pijn die ik heb gehad genezen. Geen woorden, geen excuses.
"Harry, je moet weten dat ik altijd van je gehouden heb." Snikt ze. Ze heeft een hele lading aan tissues opgemaakt, deze vrouw kan niet stoppen met huilen.
Ik zwijg..
"Maar ik was bang. Voor je vader." Klinkt haar stem.
Een harde knal vult de kamer als ik mijn vuisten op de tafel sla. "Ik was ook bang voor hem. Je hebt me achtergelaten!" Schreeuw ik. Ik kijk niet op, ik kan haar niet aankijken.
"Je vader.. hij had beloofd je een goed leven te geven zolang ik maar uit beeld was. Ik weigerde.." Ze pakt nog een lading tissues. "Maar hij was agressief. Hij sloeg me elke dag, ik kwam nooit meer buiten. Ik had geen leven meer. Ik zou vluchten en jou meenemen!"
"Waarom deed je dat niet." Bijt ik haar toe.
"Harry, deze man heeft mensen vermoord. Ik heb het geprobeerd je bij hem weg te halen, maar hij dreigde ons beide te doden."
"Dus je laat je zoon achter bij een moordenaar."
"Ik had geen keus, Harry.. hij had zoveel controle over alles. Overal hingen camera's. Het leek alsof ik heel de dag in de gaten werd gehouden. Ik zat onder gedoken. Totdat ik hoorde wat er speelde, door die jongen Louis."
"Louis?" Nu kijk ik op. Haar mascara is over heel haar gezicht uitgesmeerd. "Hoe?"
Olivia's POV
"Hoe?" Hoe heeft Louis ooit de moeder van Harry kunnen vinden terwijl iedereen dacht dat ze niet meer leefde.
"Zoals ik je net zei.. ik heb de afgelopen maanden gezocht. Nummers gebeld, winkels afgegaan, uren autorijden."
"Hoe wist je dat ze nog leefde?"
Louis denkt even na. "Dat wist ik niet. Ik had gewoon hoop nodig, denk ik."
Harry's POV
"Zo goed zat je dan niet verstopt." Zeg ik droog. Mijn moeder glimlacht even, iets wat ik jaren zo erg gemist heb.
"Het was het lot." Ze grijpt over de tafel naar mijn handen en knijpt er zachtjes in. "Ik laat je nooit meer in de steek."
"Hoe kan ik je ooit nog vertrouwen?"
"Je hoeft me niet te vertrouwen, zolang je me maar voor je laat zorgen. En voor Louis en Olivia."
"Olivia.. ik moet naar haar toe."
"Ja, dat moet je." Ze laat mijn handen los en gaat achter in haar stoel zitten. Met een krakend geluid schuif ik de stoel naar achter en loop naar de deur. Ik leg mijn hand op de ijzeren klink.
"Mam?" Ik draai me om. Ze kijkt hoopvol op. "Ik ben blij dat je er bent." Ongemakkelijk geef ik haar een glimlachje en verdwijn dan uit de kamer.
*Vijf jaar later*
Zenuwachtig houd ik mijn handen op mijn onderbuik. Louis strijkt glimlachend zijn pak recht en houd zijn hand naar me op. "Wees niet nerveus. Je ziet er prachtig uit."
"Jullie zien er prachtig uit." Klinkt een stem achter me, het is Daisy. Ze trekt Louis' strik recht en geeft me een kus op mijn wang. "Ik zie jullie zo." Knipoogt ze en verdwijnt door de gordijnen.
"Ben je er klaar voor?" Louis haakt zijn arm in de mijne.
"Meer dan klaar." Zucht ik. Louis geeft een seintje aan de geluidsman. Een zacht lied begint te spelen. Met mijn handen duw ik de gordijnen aan de kant. Een zaal vol mensen draaien zich om naar mij.
Langzaam loop ik naar binnen, met Louis aan mijn zijde.
Aan het einde van het pad staat Harry. Zijn zwarte pak, zijn glimlach.. hij is perfect. Alles is perfect. Ik leg mijn hand op mijn bijna zichtbare zwangere buik terwijl er een traan over mijn wang rolt.
Louis neemt plaats naast zijn vriendin, Zayn en zijn vrouw staan hand in hand toe te kijken. Liam geeft Niall, die in tranen is, een klopje op zijn schouder. Niall, als getuigen naast Harry. Alles is perfect.
Hoe verschrikkelijk het leven soms is. Hoe bang je soms kan zijn dat het nooit goed komt, alles leid naar een groter moment. Een moment waarin in een keer alles op zijn plek valt. Een plek waar je gelukkig bent en eindelijk heb wat je altijd wilde.
Hoe verschrikkelijk alles ook was.. aan het einde is daar die hand, die je uit het zwarte gat trekt. Ik leg langzaam mijn hand in die van Harry en opeens zijn alle slechte herinneringen weg en is er alleen nog maar geluk en hoop.
