Kekre...

Giriş...

Her kes bir melek olduğumu söylüyor ve artık o kadar duydum ki bu kelime gerçekten bir melek olduğuma inanıyorum. Ama cezalandırılmış bir melek. Bir suç işlemiştim buna inanıyordum , Büyük bir suç , ama hatırlamıyorum. Unutturulmuş her şey bana , hatıralarım silinmiş. Hiç acımamışlar bir an bile anılarımı almışlar. 

Kanatlarımı koparmışlar hala acıyor sırtım. Sırt üstü uyuyamıyorum. Bazen sırtım da kanın sıcaklığını hissediyorum. Sırtıma dokunduğum zaman derimin altında kalmış bir tüy parçası hissediyorum. Canımı yakıyor. Çıkaramıyorum sırtım tırnak izlerimle dolu. Parçalanmış. Tırnaklarımın arasında kanı ve koparılmış derimi hissediyorum. Canım yanıyor. Her yer karanlık. Gökyüzünden , bulutların üstünden dünya denen cehenneme sürgün etmişler beni. Karanlık bir dünyada yaşıyorum. Burada yaşayan varlıklar vahşi , acımasız , karanlık. Aynı zamanda da aciz. Kendilerine insan diyorlar. Evet bu ismi bulmuşlar kendilerine. Bende bir insan mışım artık şimdi anlıyorum gerçek cezam insan olmakmış. Benim karanlık dünyamdan bile daha karanlıklar bu varlıklar.  

Boğazım düğümlerle dolu. Yutkunamıyorum. Söyleyemediğim , sustuğum her şey bir düğüm boğazımda... Bu yüzden konuşmaya korkuyorum. Tek bir çığlık , tek bir çığlık bile atarsam duramam artık. Boğazım yırtılır , gözlerimden yaş yerine kan boşalır , vücudum parçalanır toprağa karışır ama  susamam. Biliyorum. Belki de bilmiyorum...