Onvoorwaardelijke liefde.

Hoofdstuk 1

Het wachten duurt lang. Het is inmiddels drie september, drie dagen voor de uitgerekende datum. Mama heeft steeds weeën die telkens opnieuw afbreken. Elk kwartier gaat mijn hart tekeer, zal het dan vandaag zo ver zijn? Zou ik vandaag mijn zusje in mijn armen mogen houden? Ik heb al twee zusjes van tien en elf maar het heeft nog nooit zo gevoeld als nu. Ik was nog te jong om moedergevoelens te hebben voor hen. Natuurlijk was ik erg blij met de geboorte van mijn andere zusjes, maar het zal altijd anders zijn dan voor dit kindje. Ik ben inmiddels bijna zestien. Er zal zestien jaar verschil zitten tussen dit meisje en mij. Ze zal altijd 'het kleintje' blijven. Ik hou nu al zoveel van haar terwijl ik haar nog niet eens gezien heb. Samen met mama heb ik de bewegingen van haar buik gevolgd. Hoe het kleine meisje trappelde en zichzelf omdraaide. Het idee dat er een baby in je buik kan zitten blijft voor mij nog steeds een wonder. We zitten met mijn oma, tante en de vriend van mijn moeder in de woonkamer de minuten voor de volgende wee te tellen. Ze zijn regelmatig, maar zakken af. Het is leuk om te wachten maar we wachten nu al een week op de weeën. 'Ik ga de vroedvrouw bellen.' onderbreekt mijn moeder mijn gedachten. Ze wilt weten of ze al ontsluiting heeft. Ik hoor mijn moeder met de vroedvrouw communiceren via de telefoon. Dan gebaard mijn moeder met haar handen dat de vroedvrouw er zo aan zal komen en hangt  op. Dit zal mijn derde zusje zijn en het blijft spannend. Hoe zal ze eruit zien? Zal ze net als mij bruine ogen hebben? Of net als mijn andere zusjes blauwe ogen? Stiekem hoop ik dat ze bruine ogen zal hebben. Ik ben de enige met bruine ogen en dan lijkt ze misschien wel meer op mij. Zal ze veel haar hebben? Sommige baby's worden kaal geboren. Er gaan al vijf maanden lang zoveel vragen door me hoofd. En dan is nu misschien het moment aangebroken dat mijn vragen worden beantwoord! 

'Ik ga naar het ziekenhuis en daar krijg ik vannacht een prik om goed te kunnen slapen. Morgen gaan ze me helpen. Leentje zal morgen op zeker geboren worden!' Legt mijn moeder me enthousiast uit. Met een brede glimlach kijk ik mijn moeder aan. Ik mocht de naam van het kindje verzinnen maar mijn moeder wilde graag dat ze naar mijn oma vernoemd zou worden. 'Dus morgen heb ik er een zusje bij?' Vraag ik. Mijn moeder knikt. De vroedvrouw belde naar vele ziekenhuizen, de meeste zaten al vol. 'Jullie kunnen vanavond om tien uur terecht in het Amstelland in Amstelveen. Dan kunnen jullie nog rustig je spullen pakken.' zegt de vroedvrouw dan. Ik luister naar de woorden van mijn moeder die de vroedvrouw bedanken. Het komt nu wel heel dichtbij. Ik krijg er zelfs een beetje buikpijn van. Mama is al bezig met haar spullen pakken. Mijn zusjes slapen vannacht bij mijn tante en ik ga mee naar het ziekenhuis totdat mama haar prik gehad heeft. Ik zal haar geen seconde alleen laten. Ik wil er voor haar zijn. Ik weet dat mijn moeder een beetje bang is voor de bevalling omdat ze weet wat haar te wachten stond. Ik voelde haar angst mee. Maar mijn moeder is een heel sterke vrouw. Ze heeft al drie bevallingen achter de rug dus ik weet dat ook dit haar zal lukken. Buiten dat is het zo dat je tegenwoordig ook met een ruggenprik kunt bevallen. Ik ben trots op mijn moeder. Ze draagt al negen maanden dit kindje bij haar  en ze is ook nog ziek geweest. Ze is mijn voorbeeld. Als ik later kinderen krijg wil ik zijn zoals mijn moeder. Mijn moeder is mijn alles en dat zal altijd zo blijven. Ze is bijzonder voor me. Samen hebben we veel meegemaakt en we zijn er altijd samen doorheen gekomen. Mijn ouders zijn acht jaar geleden gescheiden. Mijn vader zie ik om het weekend. En ook hij is een van de belangrijkste in mijn leven. Hoe dan ook hebben mijn ouders mij samen opgevoed. En ik ben trots op wie ik ben geworden door hen. Net zoals mijn zusjes. Mijn vader is mijn beste vriend, ik kan altijd op hem rekenen. Hij is er voor me wanneer ik hem nodig heb. Ook hij zal altijd op de eerste plaats blijven staan.

We zitten in de auto onderweg naar het ziekenhuis. Iedereen is vrolijk en lacht. Opa brengt ons naar het ziekenhuis en haalt ons vanavond weer op. Aangekomen bij het ziekenhuis loop ik samen met mijn oma, de vriend van mijn moeder en mama zelf naar binnen. We worden snel geholpen en naar een kamer gebracht. Het is best groot. Er zit een badkamer in en een wc. Een klein keukentje zoals bij elke kamer. Er worden grapjes gemaakt en ik zit wat te neuzen op mijn telefoon. Elke minuut lijkt een eeuwigheid te duren. De tijd gaat langzaam als je ergens op wacht. Omdat mama niet ingeschreven staat in dit ziekenhuis moet zij een paar papieren invullen met medische vragen. Ik vind het vervelend dat ik vanavond weer naar huis moet en mijn moeder alleen moet laten in een ziekenhuis dat ik niet ken. De vriend van mijn moeder Mark kent het wel. Zijn zoon is hier geboren. Mark vertelde ons dat het een goed ziekenhuis is en je snel geholpen wordt. De vrouw die nachtdienst heeft komt het formulier ophalen. 'Ik zal je prik zo klaar maken en die dan aan je geven.' Zegt de vrouw. Ik kan haar naam niet  onthouden. Maar ze heeft gek zwart haar dat alle kanten op staat en ze praat met een enorm vreemde stem. Verder wel een aardige vrouw. Mijn ogen volgen na voor me gevoel twee uur de wijzers van de klok. Het is bijna twaalf uur en de verpleegster is nog steeds niet met de prik geweest. 'Nou lekkere snelheid hier he Mark haha.' Hoor ik mezelf zeggen. 'Ik ga op de bel drukken...' begint mama. 'Raar dat ze nog steeds niet is geweest.'                                                                                                     'Als jij die prik zo krijgt, ga ik wel alvast in de auto zitten. Ik hou niet zo van naalden.' Zegt Mark. Stiekem moet ik lachen. Fijne held is dat haha! Ook mijn oma moet lachen. 'Die neemt gelijk de benen.' Zegt oma.