Onvoorwaardelijke liefde.

Hoofdstuk 3

Mijn lieve mooie meisje haar bloedsuikerspiegel was gisteren te laag. Hoe later het werd hoe beter hij was. Maar zij moest toch nog een nacht blijven. Ik heb haar gisteren nog in mijn armen gehad en haar flesje gegeven. Ik kon haar niet loslaten maar ik moest toch echt naar huis toe want mama moest slapen. Nu ben ik thuis aan het wachten totdat mama terug komt met de kleine. Ik werd om negen uur gebeld dat ze eraan kwamen. Het is nu half tien. Dus ik verwacht ze zo wel. Ik check nog snel alles en ruim zo snel mogelijk alle beetjes troep op. Ik zal blij zal als Leentje en mama thuis zijn. en ik zal Leentje in mijn armen sluiten en niet loslaten. Ik vind het helemaal niks dat ze moesten blijven. Maar ik heb liever dat ze gezond thuis komt. Alles is ondertussen netjes. De slingers hangen prima, beschuit met muisjes zijn gemaakt en alles is opgeruimd. Het duurt niet lang meer voordat ze thuis komen.

'Hey mooi meisje.' Zeg ik wanneer ik mijn engel in mijn armen sluit. Ze ligt met gesloten ogen tegen me aan. Ze is zo warm, klein en dun. Maar ze is prachtig. Ze heeft blauwe oogjes en een hele bos haar. Het is net mevrouw stemband. Ik kan niet vertellen hoe gelukkig ik ben met dit kleine mensje. Alle kleertjes die we hebben zijn nog te groot. Zo klein is ze. Deze week krijgen we ook kraamzorg. Ik ben erg benieuwd wat voor type ze is. En of het wel klikt. Ik denk wel dat het erg belangrijk. Ik bekijk elke seconden het prachtplaatje dat in mijn armen ligt. Ik moet nog steeds beseffen dat het mijn zusje is. Ze slaapt tegen mijn borst aan en ze heeft haar ziekenhuismutsje nog op. Een klein blauw mutsje met roze streepjes. Hij is veel te groot voor haar hoofdje, maar het staat zo lief. Ik maak een paar foto's om het moment vast te leggen. Altijd leuk om terug te kunnen zien. De meeste mensen zeggen dat het baby zijn er snel vanaf gaat. Ik vind het ook wel een beetje eng dat ze zo klein is. Ik pakte baby's nooit op of iets, omdat ik bang was dat ik ze pijn deed of dat er iets gebeurde. Of zelfs dat ik ze niet vast kon houden. Maar ik heb met mijn kleine nichtje van een paar maandjes geoefend. Dat ging prima. En nu ik dit kleintje voor me heb, weet ik wel wat ik doen moet. Het is ook makkelijker voor me omdat ze mijn eigen zusje is. Denk ik. Ik weet nog het moment dat mijn moeder me vertelde dat ze zwanger was van dit engeltje. Ik wilde eerst erg boos worden en weg gaan. Maar ik was ontzettend blij, wat ik nooit verwacht had. Ik zei altijd; "Als er nog een kind hier in huis komt, vertrek ik!" maar ik was zo gelukkig toen ik het hoorde. Ik ging gelijk namen zoeken en met mama praten hoe we dit gingen doen. Gelukkig hadden we nog een extra kamer over die we zouden omtoveren naar een baby kamer. Wat erg goed gelukt is. Het is klein, maar mooi. Er staat een grote tekening van Woezel en Pip op de muur met twee vlinders. En op de andere muur boven de comode staat haar naam met een hartje. Ik ben trots op haar kamertje. Maar niet alleen daarop. Ook op mijn moeder die weer een kindje gebaard heeft. Leentje had drie keer de navelstreng om haar nek zitten. Maar de bevalling ging erg snel. Ik bekijk Leentje die nog steeds bij me ligt te slapen. Ze ligt zoals de foetushouding. Mijn twee zusjes willen haar ook graag vasthouden. Maar ik wil haar uiteraard niet geven en al zeker niet omdat ze zo lief ligt te slapen. Ik hoor mijn moeder met mijn zusjes praten. 'Laat haar nou maar bij Naoom liggen, ze slaapt nu en ze gaat maar van arm op arm.' zegt ze. Ik ben blij dat ze dat zegt. Zo kan ze langer veilig bij mij liggen. Ik hoop snel een band op te bouwen met dit kleine wondertje. Mijn opa zei dat ze straks twee moeders heeft. Omdat ik er al zo mee bezig ben. Ik vind het leuk om een baby groot te brengen. Zolang het nog niet mijn volledige verantwoording heeft, dat wordt veel te zwaar voor me. Ik ben pas bijna zestien. Ik ben daar nog helemaal niet klaar voor. Ja, mijn kleine zusje voelt als mijn kindje, maar anders. Omdat ik moedergevoelens heb. En nog draag ik niet die grote verantwoordelijkheid. Maar dit meisje, zal alles voor me veranderen.

'De kraamzorg is er!' roept mama. Maar de kraamzorg staat aan de verkeerde kant, dus moet ik naar buiten om haar de goede weg te leiden. Ik loop naar buiten op mijn sokken en kom haar tegen. 'Hoi!' zeg ik terwijl ik haar een hand geef. ' ik ben Naomi, u kunt met me meelopen hoor.' maak ik mijn zin af. De kraamzorg knikt en stelt zichzelf voor als Luica. Ze is geen hele jonge vrouw. Helemaal niet zelfs. En ik zal nog maar geen vooroordeel geven. Als we naar binnen lopen stelt ook mijn moeder zich voor en vanzelfsprekend mijn beide zusjes. 'Wat een schatje!' zegt Luica als ze kleine Leentje ziet. Ik kan in de tussentijd die kleine maar aan mijn middelste zusje gegeven. Ik kon haar moeilijk aan me vast claimen de rest van de dag. Mama en Luica bespreken hoe de bevalling ging, hoe het met mama gaat, wat er deze week gebeurt en de werktijden van Luica. Ik luister maar met een half oor want ik zit wat te praten met mijn vriendin die hier ook is komen kijken naar mijn kleine zusje. Iedereen vind haar een mooie baby. Wat ze ook zeker is en dat vind ik niet omdat ze mijn zusje is. Ze is echt een mooie baby. En met een lach op deze wereld gekomen.
Zo verloopt de dag langzaam. De kraamzorg vertrekt en de dag is bijna om.