[Yaoi] เช้านี้รับอะไรดีครับ SS1

ตอนที่13

"เอาล่ะทีนี้ก็เป็นฉากสุดท้าย มันคือฉาก... ฉาก... ฉากจูบ!!!"

"อร๊ายยยยยยยยยยยย"

สองสาวดูมีความสุขกันมากในตลอดเวลาของการถ่ายทำ ซึ่งต่างจากคนแสดงโดยสิ้นเชิง กว่าจะมาถึงฉากนี้ได้ก็หนักเอาการ

"เดี๋ยวเสือใหญ่ไปถ่ายด้านหลังมะขามนะ เราจะใช้มุมกล้องกัน พวกนายทำเป็นใช่มั้ย"

คนที่ทำหน้าที่เป็นตากล้องก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เสือใหญ่นั่นเอง เพราะมีแค่เขาคนเดียวที่ไม่มีบทบาทหน้าที่อะไรก็เลยอาสาเป็นตากล้องเอง อุปกรณ์ที่ใช้ก็เป็นของธรรมดา ใช้โทรศัพท์ถ่าย ใช้แสงไฟจากธรรมชาติ

มะขามกับริวมองหน้ากันอย่างหนักใจ ก่อนที่มะขามจะเป็นฝ่ายตอบ

"คิดว่างั้นนะ แค่ก้มลงไปใกล้ๆใช่มั้ย"

"ประมาณนั้น" แบลล์พูด "มะขามต้องเอามือประคองใบหน้าริวไว้ แล้วก้มลงไปใกล้ๆ ใกล้ให้ได้มากที่สุดจนปากเกือบจะแตะกันเลย แล้วเอานิ้วโป้งมากั้นไว้"

เมื่อแบลล์อธิบายเสร็จมายด์ก็รีบเข้ามาแทรกทันที

"แต่ถ้ามันยุ่งยากนักก็จูบจริงไปเลยนะ ฉันชอบบบ!!! เอ่อ... มุมกล้องดีกว่าเน้อะ"

และความฟินต้องหดหายไปทันทีเมื่อริวมองมาด้วยสายตามัจจุราช ก่อนที่จะพูดออกมาอย่างหงุดหงิด

"จะทำอะไรก็รีบๆทำ จะได้เสร็จๆไปสักที"

"โอเคๆ หันหน้าเข้าหากันนะ เสือใหญ่พร้อมมั้ย เอาล่ะทุกคนเงียบเสียง"

มะขามเริ่มเอามือประคองใบหน้าริวตามบทที่ได้รับมา เขารู้สึกได้เลยว่าคนตรงหน้ากำลังเกร็ง และเกร็งมากยิ่งขึ้นเมื่อเขายื่นหน้าเขาไปใกล้ๆ ใกล้อีก และใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

และไม่ทันที่ริวจะได้ตั้งตัวก็มีแรงกระชากให้เคลื่อนตัวไปทางด้านซ้าย และมีสัมผัสอ่อนนุ่มที่ริมฝีปาก...

จูบจริง!!!

ช็อคกันทั้งกลุ่ม

และคนเดียวที่มีสติอยู่ก็คือเสือใหญ่ผู้ทำหน้าที่ตากล้องได้อย่างดีที่สุด ในเมื่อนักแสดงหันมาให้เห็นอย่างชัดเจน ก็ต้องซูมสิครับ! ซูมให้เห็นกันชัดๆไปเลย

พลั่ก!

"อะไรของมึงวะ!!!"

เมื่อตั้งสติได้คนที่โดนจูบก็ผลักมะขามออกทันที ใบหน้าแดงก่ำแถมยังกำหมัดแน่น ไม่ใช่เพราะความโกรธ แต่เป็นเพราะ...

ตึกตัก ตึกตัก

ก้อนเนื้อที่กำลังเต้นถี่ยิบอยู่ที่หน้าอก

"ก็ไหนบอกว่าจะทำอะไรก็รีบทำ อย่าผิดคำพูดดิ"

"ไอ้... สัส"

มันไม่สำนึกแถมยังมาทำหน้ากวนตีนใส่อีก มันน่าจะเข้าไปถีบซะให้เข็ด ติดอยู่ที่ว่าตอนนี้ขามันขยับไม่ได้เลย

"เอ่อ... ไปนั่งพักก่อนก่อนเน้อะ เสือใหญ่... เอ่อ เรามาดูที่ถ่ายไปเมื่อกี้ดีกว่า"

แบลล์พูดเสียงตะกุกตะกักเพราะกลัวจะไปกระทบต่อมโมโหของริวเข้าให้ ยิ่งตอนนี้หน้าดำคร่ำเครียดอยู่

และริวกับมะขามก็ต้องไปนั่งที่เก้าอี้ตามคำแนะนำ เพราะไม่อยากจะยืนให้อายคนอยู่อย่างนั้น

และถ้าจะถามว่าตอนนี้ริวรู้สึกยังไง... ไม่กล้ากระดุกกระดิกเลยด้วยซ้ำ สาเหตุน่ะเหรอ ก็ไอ้หน้าปลาตีนที่เอาแต่นั่งจ้องเขาอยู่นี่ไง อึดอัดเป็นบ้า

"ไอ้มะขาม!!!"

"ฮ๊ะ?"

ริวเริ่มคิ้วกระตุกนิดๆเมื่อมะขามไม่รู้ทุกข์ร้อนอะไรด้วยเลย ทั้งที่เรื่องทั้งหมดมาจากมันเองแท้ๆ แล้วนี่ยังมานั่งมองเขาเหมือนจะให้ตะคริวจับเล่นๆ

"ไม่ต้องมามองแบบนั้นเลย เออ! กูอาย อายโคตรๆ อายแม่งเหี้ยๆเลย พอใจมึงยัง!"

เป็นคำพูดที่คนฟังเองก็หัวเราะ ไม่ต้องหาคำไหนมาอธิบายอีกแล้ว เพราะคนตรงหน้าเขานั้น ยิ่งมองมันก็ยิ่ง...

"แกมันน่ารัก"

"..."

ไร้ซึ่งคำพูดใดๆที่จะสามารถเล็ดลอดออกมาจากปากทั้งสองคนเลย มีเพียงสายตาเท่านั้นที่กำลังประสานกันอยู่ ความรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาดเกิดขึ้นมากลางใจ ไม่ต้องพูดอะไร... ปล่อยให้หัวใจคุยกันเอง

บางทีความรู้สึกบางอย่างมันก็ง่ายที่จะรู้ว่ามันคืออะไร อย่างเช่นที่กำลังเป็นอยู่ในตอนนี้ ความรู้สึกที่มะขามเองก็รู้ดี ว่ามันคือ...

ความรัก...