ตอนที่ 17

1.4K 58 7
                                    

  ตอนนี้ผมกำลังถามตัวเองว่าจะบอกคำนั้นเมื่อไหร่ เพราะต่อให้ผมแสดงออกมากแค่ไหน แต่ถ้าผมไม่บอกมันก็เปล่าประโยชน์ จริงไหมล่ะครับ?

 
  "น้องครับ น้องที่ไปขอถ่ายรูปพี่เมื่อวานใช่มั้ยครับ?"

"ใช่ค่ะใช่ พี่มะขามมีอะไรเหรอค่ะ"

  ร่างสูงเดินเข้าไปทักเด็กสาวรุ่นน้องที่เจอเมื่อวาน ซึ่งดูเหมือนว่าเด็กสาวจะดูดีใจเป็นอย่างมาก

"คือ พี่ขอรูปที่น้องถ่ายเมื่อวานหน่อยได้มั้ย"

  สิ้นคำพูดเด็กสาวก็ตาเปล่งประกายขึ้นมาทันที ทั้งยังรีบล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋าอย่างรวดเร็ว

"จะให้ส่งไปทางไหนดีค่ะ"

"ส่งมาในเฟสพี่ก็ได้"

  สาวรุ่นน้องยิ้มรับพร้อมสไลด์หน้าจอเข้าเฟสบุ๊คอย่างรวดเร็ว ภายในไม่ช้าก็ส่งเสร็จเรียบร้อย

"เดี๋ยวพี่เปิดเฟสดูได้เลยค่ะ"

"ครับๆ"

  ถึงจะตอบรับแต่ก็ไม่คิดจะเปิดดูตอนนี้ ก็ยังไม่มีเน็ตนี่นา จะเปิดทำหอกอะไรล่ะ คิดไว้ว่าจะสมัครเน็ตตอนเย็นแล้วไปล้างรูปเลย และพรุ่งนี้ค่อยเอาไปให้ไอ้คนขอ นึกแล้วก็รู้สึกดีชระมัด...

"ไอ้ริว! เอาแต่จ้องมือถืออยู่นั่นแหละ เดี๋ยวก็โดนปากกาพญาเหยี่ยวของครูไพรินทร์ปลิวเข้าหัวหรอก"

  คินร้องทักเข้าให้เมื่อเห็นเพื่อนเอาแต่นั่งมองโทรศัพท์ที่แอบวางเอาไว้ใต้โต๊ะตลอดเวลา แต่ก็ไม่ได้อยากรู้หรอกนะว่าเรื่องอะไร แน่นอน ก็ไม่ใช่เรื่องของเขานี่

"พวกแกเคยเห็นไอ้ขามเข้าเฟสบ้างมั้ย"

  เป็นคำถามที่ทำเอาคนฟังหลายคนถึงกับชะงักกึก ก่อนที่จะพากันอมยิ้มกันไปอย่างรู้ทัน แต่ใครไหนเล่าจะเท่าคุณเหนือ

"อยากคุยด้วยก็เข้าไปคุยสิ ไม่ต้องรอในแชทหรอกนะ ไม่เห็นมีอะไรน่าอายเลย"

[Yaoi] เช้านี้รับอะไรดีครับ SS1Donde viven las historias. Descúbrelo ahora