ตอนนี้ผมกำลังถามตัวเองว่าจะบอกคำนั้นเมื่อไหร่ เพราะต่อให้ผมแสดงออกมากแค่ไหน แต่ถ้าผมไม่บอกมันก็เปล่าประโยชน์ จริงไหมล่ะครับ?
"น้องครับ น้องที่ไปขอถ่ายรูปพี่เมื่อวานใช่มั้ยครับ?""ใช่ค่ะใช่ พี่มะขามมีอะไรเหรอค่ะ"
ร่างสูงเดินเข้าไปทักเด็กสาวรุ่นน้องที่เจอเมื่อวาน ซึ่งดูเหมือนว่าเด็กสาวจะดูดีใจเป็นอย่างมาก
"คือ พี่ขอรูปที่น้องถ่ายเมื่อวานหน่อยได้มั้ย"
สิ้นคำพูดเด็กสาวก็ตาเปล่งประกายขึ้นมาทันที ทั้งยังรีบล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋าอย่างรวดเร็ว
"จะให้ส่งไปทางไหนดีค่ะ"
"ส่งมาในเฟสพี่ก็ได้"
สาวรุ่นน้องยิ้มรับพร้อมสไลด์หน้าจอเข้าเฟสบุ๊คอย่างรวดเร็ว ภายในไม่ช้าก็ส่งเสร็จเรียบร้อย
"เดี๋ยวพี่เปิดเฟสดูได้เลยค่ะ"
"ครับๆ"
ถึงจะตอบรับแต่ก็ไม่คิดจะเปิดดูตอนนี้ ก็ยังไม่มีเน็ตนี่นา จะเปิดทำหอกอะไรล่ะ คิดไว้ว่าจะสมัครเน็ตตอนเย็นแล้วไปล้างรูปเลย และพรุ่งนี้ค่อยเอาไปให้ไอ้คนขอ นึกแล้วก็รู้สึกดีชระมัด...
"ไอ้ริว! เอาแต่จ้องมือถืออยู่นั่นแหละ เดี๋ยวก็โดนปากกาพญาเหยี่ยวของครูไพรินทร์ปลิวเข้าหัวหรอก"
คินร้องทักเข้าให้เมื่อเห็นเพื่อนเอาแต่นั่งมองโทรศัพท์ที่แอบวางเอาไว้ใต้โต๊ะตลอดเวลา แต่ก็ไม่ได้อยากรู้หรอกนะว่าเรื่องอะไร แน่นอน ก็ไม่ใช่เรื่องของเขานี่
"พวกแกเคยเห็นไอ้ขามเข้าเฟสบ้างมั้ย"
เป็นคำถามที่ทำเอาคนฟังหลายคนถึงกับชะงักกึก ก่อนที่จะพากันอมยิ้มกันไปอย่างรู้ทัน แต่ใครไหนเล่าจะเท่าคุณเหนือ
"อยากคุยด้วยก็เข้าไปคุยสิ ไม่ต้องรอในแชทหรอกนะ ไม่เห็นมีอะไรน่าอายเลย"
ESTÁS LEYENDO
[Yaoi] เช้านี้รับอะไรดีครับ SS1
Romance"เช้านี้รับอะไรดีครับ หมัดหรือถีบ?" เป็นคำถามที่ผมได้ยินทุกเช้าจนชินหู ถึงไอ้บ้านี่จะชอบหาเรื่องกลุ่มผมอยู่บ่อยๆ แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ที่ผมโกรธมันไม่ลงเลย...