Zwarte Rozen

007

'Allemaal kortaf! Geen woord!' Zegt Zakia waarna we de auto uitstappen. 'Dames, wat weten jullie over het verdwijnen van Seher Ocak?' Roept de verslaggever van Powned en duwt de microfoon in mijn gezicht. 'Is er kans dat Seher nog leeft!' Roept de verslaggeefster van NOS. Op een gegeven moment houdt een grote man ons tegen en vraagt naar de exacte locatie van de moord. We steken allemaal onze middelvingers op en lopen de school in.

Ook hier worden we aangestaard. 'Hallo meiden. Goed weekend gehad?' Nisrine die ons al deze weken uitlachte en kleineerde komt ineens een praatje maken? 'Oprotten!' Sist Hanane alsof ze mijn gedachte leest. Zonder nog een woord te verspillen aan haar lopen we door naar de kluisjes. Als ik hem open gooi vallen alle boeken uit mijn kluisje op de grond. Terwijl de meiden me helpen oprapen verschijnt er een paar schoenen voor onze neus. 'Jullie konden niet jullie bek houden!' Sist de stem van Akram boven ons. Geschrokken kijken we op. 'Jullie hebben het jullie zelf alleen moeilijker gemaakt!' Sist hij verder. 'Moet je eens even heel goed luisteren flikker dat je daar bent!' Ontploft Hanane plots. 'Wij hebben alles met onze eigen ogen gezien!' Roept ze boos. Intussen zijn er aardig wat mensen om ons heen komen staan. 'Dim je stem!' Fluistert Akram nu gespannen. 'Ze zullen het wel uitvogelen. En als je de bak in draait komen we je elke dag bezoeken!' Sist Zakia. 'Om te zien hoe erg je het daar hebt. Hoe vaak je bent mishandeld, verkracht en gemarteld!' Vervolg ik. 'En dan zullen we je blijven herinneren dat het duizenden malen meer zal zijn zodra je deze wereld hebt verlaten en je je daden moet verklaren aan allah!' Maak ik af. Boos loopt hij weg en staart iedereen ons aan.

'Dames! Jullie ook even opletten!' Alweer zijn alle blikken op ons gericht. We knikken alleen en letten weer op. Hanane stelde voor vanmiddag na het laatste uur naar het parkje van Blauwe Plein te gaan. En zelf naar sporen zoeken.

Ikzelf wil niet mee. Ik ben er nog niet klaar voor. Daarom neem ik na het laatste uur afscheid van de meiden en loop richting de parkeerplaats om mijn Vespa op te halen. Tot mijn schrik ligt alleen mijn doorgeknipte ketting op de grond. Ik kan wel janken. Ik haal het wisselgeld dat ik in mijn jas had eruit en stop het in mn hand.

'Een dagkaart.' Mompel ik tegen de buschauffeur. Hij scheurt een kaartje voor me en geeft me mijn wisselgeld. Ik neem achterin plaats in de bus en steek mijn oordoppen in mijn oren.

Bij mijn halte stap ik uit en loop de laatste straten richting huis. Ineens schijnt er een vel licht. Al snel worden het twee lichten. Of het zijn twee scooters of een auto. Ik negeer het en loop richting huis. Het is al best wel donker en de hele straat is leeg.

De lampen lijken steeds dichterbij te komen. Sta ik stil, staan hun ook stil. Ga ik door, hun ook. Ongeïnteresseerd app ik mijn broer dat mijn Vespa gestolen is en ik er bijna ben. Als ik net op verzenden wil klikken voel ik iets hards tegen mijn achterhoofd. Dan word alles Zwart.

Hallo schatjes. Ik ben er weer. Terug van weggeweest. Ik kan jullie nu al beloven er komt wat gruwelijks aan!

Dankjulliewrl voor de 1K. ❤️❤️❤️