Verborgen gevoelens

Hoofdstuk 1

Hoi ik ben Lisa ik ben 15 jaar oud en ik woon in Vlissingen. Marit zit naast me op de bank en zegt: " Ik moet naar huis loop je even mee?"
Marit woont een straat achter me dus ik ging maar mee. Het was al donker. En heel koud. Zo liepen we een tijdje zwijgend naast elkaar. We waren bijna bij Marit haar huis. Opeens begon Marit heel raar te ademen. Het was een soort hijgen. Volgens mij stikte ze! En ineens viel Marit op de grond. MARIT! Riep ik. Daar lag ze zonder te bewegen op de grond. Wat moest ik doen? Ik tilde haar op mijn rug en rende naar haar huis. Haar moeder deed open en keek heel bezorgd. Bel 112! Riep ik. Haar moeder rende huilend naar de telefoon. Ik legde ondertussen Marit op de bank. Opeens merkte ik dat ik helemaal trilde. Zou Marit nog wel bijkomen? Ik was bang. Even later kwam er een ambulance aan met luide sirenes. Ze legde haar voorzichtig op de brandcard. Ik mocht gelukkig wel mee met de ambulance. Ze vertelde dat Marit een hartaanval had gehad. Maar dat ze veel geluk heeft gehad en dat het allemaal nog goed kwam. Ze moet wel nog een tijdje in het ziekenhuis blijven. Ook moeten ze nog onderzoeken hoe ze een hartaanval heeft gehad. Ik schrok op uit mijn eigen gedachtes toen er een zuster aan me zat te schudden. Ze vroeg of ik mijn moeder nog moest bellen. Oh ja! Haar moeder! Helemaal vergeten. Ze zal wel ongerust zijn. Ik toetste het nummer in. Hij ging drie keer over en toen nam er iemand op.

Ik: hallo?
Mijn moeder: oh gelukkig! Jij bent het!
Ik: ja sorry mam. Ik ben ik het ziekenhuis. Marit heeft een hartaanval gehad!
Mijn moeder: oh meisje toch!
Ik: wil je me komen ophalen?
Mijn moeder: ja tuurlijk! Ik ben er zo.

Ik hing op. Na tien minuten kwam mijn moeder die trouwens Sylvia heet Marit's behandelkamer binnenstormen. Ze sloeg haar hand voor haar mond toen ze Marit zag liggen. Ik keek nog een goed naar Marit en snapte toen waarom. Ze zag helemaal wit en ze had een grote paarse plek op haar hoofd. Daarop was ze gevallen. Ik rende naar mijn moeder toe en viel huilend bij haar in de armen. Toen liepen we haar kamer uit en reden we samen naar huis.