"Rağmen".... dedi. Hayatını belki de en özlü sözcüğüydü. "Rağmen" deyince bir şey oluyordu ya da olan kayboluyordu. Oluş ve bozuluş demekti rağmen. Hayata karşı ölüm, ölüme rağmen hayat. Siyaha rağmen beyaz, sana rağmen ben...
"Rağmen" temizdi, temizlikti. Bozuluşu tamir etmek, kötüyü askıya almak, bir süreliğine durmaktı. Belki de en çok ihtiyacımız olan akışa, gidişe, hıza, ilerlemeye, geleceğe rağmen durmaktı. Sessizlikti. Gürültüye rağmen.
Sözünü devam ettirdi. "Rağmen, buradayım işte". Demek ki burada olmak bir başarıydı onun için. Tamamlanmak, karşı durmak, üstesinden gelmek. Ne demek istemişti ki tam olarak? Ya sözünün sonundaki "işte" ne anlama geliyordu? Bir tür gurur mu? Haykırış? İşte... aman ne büyük başarı!
Sözlerini dinlerken ilgisini giderek kaybeden karşısındaki bir çift göz ona; "işte, ben de buradayım!" demek istiyordu. Demek ki burada olmak değil, burada birlikte olabilmekti gerçek başarı. Biz'e rağmen ben olabilmek peki? Her biz, benin şimdi ve burada oluşunu askıya alması değil midir? Biz, bir yandan güçlülük, güven, dayanışma; diğer yandan ben-sizlik, ben olamayış, engellenme, varlığımı askıya alma...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
RAĞMEN
SpiritualHer şeye rağmen yaşayabilir misin? "Rağmen" her dilde hüzünlüdür, karşıtlıktır, olumsuzluktur ve bir o kadar da umuttur. Umudunu umutsuzluğa rağmen koruyabilir misin?
