Hazırlandım,sıkı giyinmiştim. Depo soğuk olurdu,ateş yakardık genelde. Anneme Erdem'le mekana gideceğimi ve geç kalmayacağımı söyledim.
Erdem küçüklük arkadaşım olduğu için annem için sorun olmadı. Geç kalma diye seslendi arkamdan. Annemi severdim ama hiç samimi değildik. Anne kız gibi değildik en azından. Sanki mecburiyetten bakıyordu bana. Kötü davranmazdı ama sevgi de göstermezdi. Hep bunun eksikliğini taşımışımdır içimde.
**
Depo bizim eve yürüyerek on beş dakika falan,ama ben hızlı yürüdüğüm için on dakikida vardım. Şaşırmıştım,çünkü orda olmasi gereken serseriler yoktu. Garipsesem mi,korksam mı bilemedim. Issız bir yerde tek başımaydım. Birinin arkamdan sinsice yaklaşıp beni eterle bayıltılma ihtimali yüksekti. Aklımdan cinayet senaryoları kurgularken bir yandan da Çağlar'ın neden geç kaldığını düşünüyordum. Normal bir kız tribe girerdi yerimde olsa,ama ben normal değildim o yüzden sorun etmeyip beklemeye devam ettim. Aşağı yukarı on dakika sonra Emre'nin geldiğini gördüm. Emre ,Çağlar'ın en yakın arkadaşı. İnsanların tepkilerine göre Emre Çağlar'ın tersine yalancı,çıkarcı,tekin olmayan biri. Emre ile konuşmuşluğum yoktu fazla. Çağlar'ın neden gelmediğini sordum. "İşi çıktı, ben geldim."cevabını aldıgımda soluğumun kesildiğini hissettim. Emre'nin pis bakışlarına maruz kalıyordum. Kafamda yazdığım cinayet romanlarının yaş sınırı giderek yükseliyordu.
**
Olayın şaşkınlıgını üzerimden atmaya çalışıyordum ki,Emre'nin bana bir adım yaklaştığını farkettim.
Bir dizide yaşadığım olayın benzerine rastlamıştım. Benim durumumda olan kızın arkadaşı ne olur ne olmaz diyerek kızı takip ediyordu. Ses seda çıkmadığında içeri gidip kızı kurtarıyordu. O an Erdem'in beni takip etmiş olması için dua ediyordum. Kötü bir şey olsaydı,tek kurtuluşum Erdem olurdu. Normalde ben saldırıp dövmeye çalışırdım ama Emre kuvvetli ve kaslı bir insan evladıydı. Onla başa çıkamazdım.
Tekrar nefesimi toparladım ve neden burada olduğunu sordum. "Senden hoşlanıyorum,Çağlar'dan bu buluşmayı ayarlamasını rica ettim." Aldığım cevap karşısında afallamıştım,fazlasıyla. Sevdiğim kişi ,benim için en yakın arkadaşını ayarlamıştı. Ve hepsi yalan mıydı? Kaldırımda ağlaması da mı,hepsi mi? Başımdan aşağı kaynar sular dökülüyordu. Çok sinirlenmiştim ve en az o kadar da üzgündüm. Emre'ye çekil dercesine elimi salladım ve kapıya yöneldim. Yol verdi ve geçtim. Gitmeme izin vermişti,o an boşuna telaş yaptığımı farkettim. Ta ki kapanan demir kapının sesini duyana kadar..
