Gökyüzü sonsuzdur. İnsanın izledikçe izleyesi gelir çünkü çok hoştur. İnsan, gece yıldızların parlıklığıyla, gündüz bulutların özgürlüğüyle büyülenir. Galiba bulutlara bakıp bir insana ya da bir eşyaya veya bir hayvana benzetmeyi sadece ben sevmiyorumdur? Eminim benden başka seven birçok insan vardır. Çünkü gerçekten eğlenceli. Ben çok küçükken birçok günümü tamamen sadece bulutları izleyip bir şeye benzeterek geçirirmişim. Sonra hava kararırmış ve anneme; "Anne bulutlar yok oluyor, onları bi daha göremeyecek miyim?" dermişim. Daha sonra annem; "Hayır kızım onlar yok olmuyorlar sakın üzülme. Sadece bir süreliğine görünmüyorlar, uyandığında tekrar onları göreceksin." dermiş ve sonra üzülmekten vazgeçip uyurmuşum. Bulutları izlemek benim için büyük bir zevk. Bulutları izledikçe içimden "Bulutlar fazla özgür ama bunu hakediyorlar." diyorum. Benim için gökyüzü ve bulutlar çok mükemmeller. Ve işin iyi yanı, gökyüzünü istediğim her zaman izleyebiliyorum. Gökyüzü; sokağın tavanı.
Gökyüzü sonsuz bir boşluk gibi. Bu zamana kadar hep çok harika ama çok tuhaf göründü bana. Acaba gökyüzünü sevmeyen insanlar var mıdır? Bence yoktur. Belki de vardır, gökyüzünde bulutları görünce bulutların özgürlüğünü kıskanıyorlardır.
Gökyüzü kendimi bildim bileli, ihtiyacım olduğunda kendimi iyi hissettirir, doğru yolu bulmamda yardımcı olur, özgürlüğü gösterir. Ve galiba hiçbir zaman bulutları bir şeylere benzetip eğlenmekten vazgeçmeyeceğim.
"Gökyüzü bizim olmasın, biz gökyüzünün olalım. Kuş olalım, bulut olalım."
