Forbidden Love

2.

Amelia

Ik vond het zo spannend, zo opwindend om naar buiten te gaan. Om al die prachtige velden, de kraampjes, de mensen te kunnen bekijken. Ik had elk beeld in me opgenomen alsof het de laatste keer was dat ik ooit naar buiten zou gaan. Maar ik besloot dat dat niet het geval zou zijn. Ik maakte plannen om terug naar buiten te kunnen gaan.

En dan had je nog Gale. Ik wist niet wie hij was, maar ondanks dat ik hem afgesnauwd had, zag hij er wel lief uit. Ik zat de hele avond plannen op te schrijven in het boekje dat ik die ochtend cadeau had gekregen. Ik zou moeten wachten tot mijn ouders weg waren, of druk bezig waren in de winkel voordat ik naar buiten zou kunnen gaan. Pff, het was moeilijk zo'n leven alleen in een donkere kelder. Ik had elke muur inmiddels al tienduizenden keren bestudeerd, en had elk hoekje van de kamer ontdekt. Ik zou binnenkort misschien zelfs een lang uistapje kunnen plannen, omdat ik wist dat mijn ouders binnenkort naar een feest moesten dat de hele dag plaatsvond.

Gale

In onze gemeenschap was het niet echt moelijk om mensen op te zoeken. Daar had je onze registers voor. Maar ik wist dat er iets niet klopte. Die jongen leek teveel op het meisje om te zeggen dat ze geen familie waren. Maar waarom vond ik haar dan niet terug in het register? Ik vond het maar een vreemd zaakje. Binnenkort gaf mijn vader een dorpsfeest, dus ik hoopte dat ik haar daar misschien zou weerzien.

Mijn vader riep me voor het avondeten en ik liep de trap af. Ik nam plaats aan de tafel en bedankte mijn moeder voor het eten. 'Zo zoon, hoe was jouw dag vandaag' vroeg mijn vader op de beleefde manier die een gewoonte bij ons was. 'Zeer goed vader, alles ging vlotjes. De voorbereidingen voor het feest zijn al in volle gang.' antwoordde ik. Voor de rest werd er niet veel gepraat, dus liep ik na het eten direct naar mijn kamer.

Met een zachte plof liet ik me op het bed vallen. En denkend aan Sarah, of hoe ze ook heette, viel ik in slaap.

Amelia

Ik werd wakker op een nat kussen. Fijn, ik had weer eens gehuild gisterennacht. Dat had ik vaak, vanwege de eenzaamheid. Ik had geen vrienden en mijn familie kon niet de hele dag hier bij mij zijn, dus spendeerde ik vaak volle uren aan lezen of schrijven. Ik was er best goed in, zeiden mijn ouders altijd.

Ik luisterde en hoorde boven niemand dus greep ik mijn kans opnieuw. Ik nam dezelfde poncho als gisteren mee, om ervoor te zorgen dat ik geen kou kreeg. Ik liet een paar muntstukken in één van de diepe zakken vallen. Ik klom de ladder op en spurtte naar buiten. Allereerst wou ik vandaag wat beter de streek rondom mijn huis verkennen. Ons huis lag naast een open vlakte en een bos, dus spurtte ik naar het bos en klom in een boom. Vanaf hier had ik een prachtig uitzicht, ik kon net de halve stad zien.

Ik zag kleuren die ik nooit eerder had kunnen waarnemen. Het heldere wit van de wolken stak af tegen het zachtblauwe van de lucht. En de bomen waren net zo prachtig als in de verhalen die mijn broer vertelde. Ik stond daar zo te zwijmelen waardoor ik niet doorhad dat er iemand onderaan de boom stond.

'Hé schoonheid, wat zoek je daar in die boom? Heeft een vogel je kroontje gejat?' Zei een jongen op een grinnikende toon. Ik keek geschrokken naar beneden en zag tot mijn opluchting dat het Gale was. 'Jezus Gale, je liet me schrikken' zei ik terwijl ik soepel langs de takken naar beneden gleed. Ik kwam met een zachte plof naast hem terecht. Wauw, hij was knap zeg. Ik stond zo te staren dat ik bijna vergat dat ik terug naar huis moest.

Ik stamelde een excuus om naar huis te gaan, mompelde 'tot een volgende keer misschien' en liep weg. Ik kwam net de kelderladder afgeslopen als ik voetstappen boven mijn hoofd en een dichtslaande deur hoorde. Fieuw, dat was net op tijd. Mijn vader klom de ladder af en zei : 'Hoe gaat het hier met mijn meid, heb je iets leuks gedaan vandaag? We waren even weg om inkopen te doen, maar nu zijn we terug hoor.' Ik antwoorde dat ik hier niet veel anders dan lezen en schrijven kon doen en dat ik liever evn met rust gelaten werd.

Alles werd me wat te veel. De opsluiting, ontsnappingen, Gale en mijn nietsvermoedende familie. Ik moest nodig meer uitstapjes in de wereld zetten.

================================
Hey, ik ben Anouck en dit is mijn eerste stukje. Wat vinden jullie al van het verhaal?
Xoxo
Anouck💕