Vergeten

3

A.N.
Aangezien het kleine hoofdstukken zijn zal ik ze langer proberen te maken, maar ik kan niks beloven... En tot nu toe was alles nog heel saai, sorry! En als jullie nog een goed boek zoeken met een geweldige verslaving, bericht even en ik zal het doorgeven. Ik weet niet of diegene er zo blij mee zal zijn als het ergens maar 'zonder gevraagd te hebben' geplaatst wordt.
En spellingsfouten als je wilt heel graag melden! ^^

Ik vraag me af of ik naar huis moet gaan. Of ergens, waar het veilig hoort te zijn. Niet dat het daadwerkelijk ook veilig is; in het dorp lopen mensen als zombies rond. Als je ze wat vraagt reageren ze niet, tenzij je lichaamscontact maakt. Dan reageren ze ineens heel argwanend en kan je er niks mee beginnen. Net als voor de aanraking. Zelfs mensen buiten dit gebied kunnen niets beginnen met 'dit vage plaatsje', zoals ze dat noemen. De oorspronkelijke naam zal ik maar niet te hard noemen, met het woord 'bloedvreters' erin, in ieder geval zou je dat in een fantasierijke bui ervan kunnen maken.
De enige die helder zijn voor mijn begrip zijn mijn oma en ik. Toen we hiernaartoe verhuisden was dat met de hele familie; opa, oma, moeder, nog een moeder, en drie zusjes. Ik ben de oudste van de kinderen, wat me niet altijd evenveel aanstond en waardoor deze plek gecreëerd is. Waar het op neer komt in het kort, is dat toen we hier zeven jaar geleden naar toe verhuisden voor moeder II's werk - ze is niet mijn 'officiële moeder', vandaar nummer twee -, mijn opa als eerste gek werd en zombiërig ging doen, en toen mijn jongste zusje Ilena begon te ijlen in haar slaap en allemaal dingen ging doen die ze zich normaal nooit in haar hoofd zou hebben gehaald.
Ze waren dan ook erg snel dood.

Ik weet nog wel de eerste avond, toen we hier nog maar pas waren. We hadden nog geen huis, en zaten met zijn achten in een of ander smerig motel waar ik nooit van mijn leven weer naartoe zou willen gaan, ook al zouden ze me dwingen. We hadden door geldtekort een tweepersoonskamer gereserveerd, dus een paar van ons zouden op de grond moeten slapen. Toen bleek dat er maar één eenpersoonsbed was, en de ruimte veel kleiner dan gedacht.
Ik sliep die nacht op de gang, terwijl de rest om een plekje vocht in de kabouter-ruimte.
Toen we 's ochtends ontbijt hielden begon mijn opa al de eerste verschijnselen te vertonen. We hadden de vorige dag, tijdens onze aankomst, gezien hoe de mensen hier over de straat zwierven alsof hun laatste levensvloeistof eruit was gezogen door een of ander iets. Waarschijnlijk daarom de naam Bloedvreters. Nu zagen we op zijn bed allemaal haren die zich hadden losgelaten van zijn gehele lichaam.
Hij was altijd zo trots op zijn borsthaar, waar bijna alles van was uitgevallen. Dat was de voornaamste reden waarom hij gek werd, geloof ik. Het kwam er in ieder geval op neer dat hij die avond al zo gek was geworden en ons volledig negeerde, met woedeaanvallen en overstemmende emoties. De volgende ochtend was hij overleden.

Na drie maanden werden we wakker - in ons eigen huis nu - van een vreemd, hees gekrijs. Het stopte abrupt en daarna begon het weer, overstemd door hevig snikken. Daarna kleppen van deurklinken dat niet ophield. Toen mijn moeder, nummer één, de gang op stormde om te kijken wat er aan de hand was, bleek het Ilena te zijn. Kleine Ilena, die nooit meer dan een klein kuchje als hardste geluid maakte.
Mijn moeder maakte deur open en Ilena stortte totaal in, vertelde ze later. Ze bracht haar naar haar bed en daar sliepen ze verder.

Een week bleef het rustig. Toen, precies een week later, om dezelfde tijd, werden we allemaal wakker van een soort gefluister. Heel snel gefluister zweefde door het huis, en doordat het nog niet geïsoleerd was, hoorde je alle geluiden drie keer zo hard. Het gefluister klonk heel geestachtig, alsof iemand naast je oor stond zonder dat je wat zag.
Plotseling begon er iemand keihard te gillen, kleine halen tussen het gefluister door. De gillen duurden niet langer dan een paar seconden, en dan ging het weer abrupt over in fluisteren. De lampen in het huis begonnen te knipperen en we vluchtten met zijn allen - terwijl ik snel een badjas had aangetrokken terwijl ik wakker had gelegen onder het gefluister; haren rechtopstaand in mijn nek - naar de deur van Ilena, op mijn kleine zusjes na.

Ze stond midden in haar kamer, en had een vreemde glans in haar ogen toen Ramdy - moeder II en haar biologische moeder - de deur opendeed.
'Ilena? Hoor je mij?' vroeg ze bezorgd. 'Gaat het wel met je?' En terwijl ze deze woorden zei sprong Ilena op en greep haar moeder met haar nagels vast. Die schreeuwde het uit en probeerde zich af te weren van het monster dat zich had gevormd. Maar op de een of andere manier was Ilena sterker dan zij en trok ze de huid van haar nek en romp af met haar scherpe nagels.
Om daarna op te eten.
Mijn oma sloeg haar neer met een van de ijzeren spaken uit de gordijnenrails, en het gegrom en geslurp stopte. Ik was dertien, had nog nooit zoiets walgelijks en tegelijk ongerust iets gezien en stond versteend in de hal, een paar luttele meters verwijderd van de kamer waar alles in gebeurde. Ilena was op slag dood. Een meisje van nog geen zes, die nooit wat zei als het niet beleefd uitkwam en altijd met beide oren luisterde naar wat iemand te vertellen had.
Ramdy werd door mijn moeder naar het ziekenhuis gebracht, terwijl oma als oppas werd gebruikt. Ze bleek al overleden te zijn voordat ze waren aangekomen. Ik weet niet eens of het zoveel verschil had gemaakt, als ik er nu aan denk. Waarschijnlijk waren dat ook allemaal zombies zoals Ilena geweest.

A.N.
Als je iemand in je omgeving hebt die door ongelukkige wijze is overleden (of gewoon overleden (dat klinkt ook zo stom, 'gewoon')) nou ja in ieder geval overleden, excuus dat er zoveel dood voorkomt in dit stuk/verhaal. Daarbij kan ik dus echt niet tegen borsthaar. zD

Daarbij, ik heb nu de cover van het boek en de naam veranderd. En het genre ook, dus het gaat wat anders worden dan wat ik eerst in gedachten had. ^^