Όλα Μπορούν Να Αλλάξουν 2

Χρώματα και παιχνίδια

Από εχθές το βράδυ ρωτάω τον εαυτό μου ερωτήσεις του τύπου 'γιατί ήρθα να τον δω;' , 'τι κάνω ακόμα εδώ;' , 'πώς θα τον φέρω πίσω;' , 'να το πω στον μπαμπά;'. Τουλάχιστον στην τελευταία ερώτηση η απάντηση είναι όχι, αν το μάθει η κοινότητα των μάγων θα τον κυνηγήσουν πιστεύοντας ότι θα τον κερδίσουν , αλλά μετά από τα χθεσινά δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον τρόπο. Έχω ρίξει όλες μου τις ελπίδες στην Λυδία , ίσως εκείνη να μπορεί να φέρει πίσω τον αδερφό μου , ίσως να μπορεί να τον λυγίσει.
Έχω βαρεθεί να βλέπω καταστροφή και έχω βαρεθεί όλοι να μιλάνε γι'αυτόν σαν να είναι αντικείμενο σαν να είναι απλά ένα βάρος και γι'αυτό πιστεύω ότι η Λυδία θα μπορέσει, επειδή κάποτε κι εγώ τον έβλεπα σαν βάρος.
Είμαστε σπίτι της Λυδίας , όλοι μαζί. Η Νορα προσφέρθηκε να μας φτιάξει ζεστή σοκολάτα , δεν τις απάντησε κανείς αλλά το έκανε έτσι και αλλιώς. Μένει δυνατή δεν έχει χάσει την ελπίδα της.
"Λοιπόν δεν θέλω να χαλάσω την ησυχία σας αλλά νομίζω πως χρειαζόμαστε ένα σχέδιο." είπε η Νορα αλλά δεν μιλήσαμε "Παιδιά ξυπνήστε δεν ήρθε το τέλος του κόσμου!"
"Έχεις δίκιο δεν το έφερε ακόμα ο Ντύλαν..." λέω ειρωνικά με κοιτάνε περίεργα. Δεν με νοιαζει!
"Ντειμον! Ο Ντύλαν δεν θα μας πειράξει" μου φωνάζει η Λυδία.
"Όλοι μας ξέρουμε ότι αυτό δεν ισχύει Λυδία!" είπε ο Σκοτ μιλώντας πρώτη φορά από χθες "Πρέπει να τον βρούμε όμως, διότι αν δεν τον βρούμε εμείς πρώτοι θα τον βρουν μάγοι ή αιρετικοι ή οποιοσδήποτε άλλος μπορεί να νιώσει την μαγεία." συνέχισε.
"Άρα έχουμε σχέδιο!" είπε η Νορα. "Ντειμον Λυδία λέω να πάτε να δείτε αν γύρισε στην περιοχή που μένατε μικροί , Αισακ και Ντερεκ εσείς να πάτε στους προστάτες και εγώ με τον Σκοτ θα ψάξουμε στο δάσος και γενικά στην πόλη."
"Έγινε!" είπε η Λυδία περνώντας τα κλειδιά της.

                           ****

Ο Αισακ και ο Ντερεκ έτρεχαν γρήγορα προς τους προστάτες καθώς η αλλαγή τους έκανε πιο γρήγορους. Δεν είχαν ξαναπάει στους προστάτες αλλά είχαν ακούσει αρκετά για το που περίπου βρισκόταν , επίσης ήξεραν ότι δεν θα ήταν εύκολο να μπουν μέσα.
Ο Αισακ είχε μάθει αρκετά πράγματα για τον εαυτό του τον τελευταίο καιρό και είχε μάθει να ελέγχει την αλλαγή του. Προσπαθούσε να τρέξει πιο γρήγορα από τον Ντερεκ αλλά ποτέ δεν τα κατάφερνε. Ο Ντερεκ ήταν πάντα πιο γρήγορος και πιο δυνατός. Ο Αισακ δεν ήξερε γιατί.
"Φτάνουμε;" ρώτησε ο Αισακ
"Εδώ είμαστε..." απαντάει ο Ντερεκ αλλά ο Αισακ δεν βλέπει τίποτα.
"Μα πως αφού.. " αρχίζει να λέει ο Ντερεκ τον διακόπτει.
"Είναι το αρχηγείο του αποκλείεται να το άφηναν απροστάτευτο. Θα πρέπει να υπαρχει καποια λάμψη που να το κρύβει." η φωνή του είχε αρχίσει να γίνεται ψυθιριστη. Ο Ντερεκ άρχισε να αγγίζει το έδαφος σαν να έψαχνε κάποιον μοχλό.
"Ντερεκ είναι μπροστά μας" ακούστηκε φοβισμένος ο Αισακ
"Που το βλέπεις;;" ρώτησε ο Ντερεκ
"Συγκεντρωσου κοιτώντας ευθεία σαν να το ψάχνεις." απάντησε." Άστο απλά ακόλουθα εμένα" συνέχισε ο Αισακ.
Προχώρησε ευθεία και άρχισε να ανεβαίνει τις σκάλες του τεράστιου κάστρου που είχαν μπροστά τους. Τόσο ψηλό που θα αναρωτιόταν κανείς πως το έχτισαν , πέτρινο και τρομακτικό. Ο Αισακ γύρισε να δει αν ο Ντερεκ τον ακολουθουσε. Δεν ήταν όμως πίσω του. Τον έβλεπε σαν να ήταν στις απέναντι μεριές ενός καθρέπτη. Έβλεπε το στόμα του να ανοιγοκλείνει αλλά δεν τον άκουγε. Συνέχισε λοιπόν μόνος του και μπήκε στο κάστρο. Ο χορός είχε μια περίεργη μυρωδιά αίματος , ο Αισακ έτρεξε πιο μέσα και είδε πτώματα στους διαδρόμους. Έτρεξε πιο μέσα στο κτήριο αλλά τίποτα. Απόλυτη ησυχία. Άκουσε ενα ουρλιαχτό λύκου και έτρεξε στην έξοδο προς τον Ντερεκ.
"Τι έγινε;" είπε ο Αισακ στον Ντερεκ. Ο Ντερεκ έδειξε την κορυφή του κτηρίου που τώρα πια μπορούσε να δει. Είχε απλωθεί ένα μαυρο περίεργο σήμα με κόκκινες λεπτομέριες.
"Σίγουρα πέρασε από εδώ ο Ντύλαν και πολύ σύντομα θα έρθουν εδώ προστάτες αυτό δεν είναι το μοναδικό τους αρχηγείο. Πάμε πίσω" είπε ο Ντερεκ και άρχισαν να τρέχουν στην διαδρομή του γυρισμού.